Maxim (manxman)

4

Pov Maxim

Ik slenterde doelloos rond in de winkelstraat. Ik moest toch echt een keer weer normaal gaan lopen. Het was een week na de operatie en ik moest niet zo zielig doen. Anders zou mijn knie nooit goed herstellen. Het was druk in het centrum en ik ergerde me aan alle mensen. Ze keken niet goed uit. Mensen botsten tegen me op en ik moest me elke keer inhouden ze niet van alles en nog wat toe te wensen. En dat zou niet een fijne dag zijn.

Iemand botste tegen me op waardoor ik op keek. Ik keek recht in de bruine ogen van Emmanuel. Een glimlach ontstond op zijn gezicht en zijn blik stond speels. Ik slikte mijn kwade woorden in. 'Hey, jij,' groette Emmanuel me. Er stond een knappe brunette naast hem, maar ze deed me niks. 'Hi,' groette ik terug. Ik liep met Emmanuel en de brunette mee. 'Zullen we ergens koffiedrinken met z'n drieën?' Stelde Emmanuel voor. De brunette en ik gingen in op zijn voorstel en Emmanuel versnelde zijn pas en zigzagde om alle mensen heen. Haastig volgde ik zijn spoor om uiteindelijk te eindigen bij een knus cafeetje.

We gingen naar binnen en namen plaats aan een tafeltje in de hoek. 'Maxim, dit is Olivia, mijn zus. Olivia, dit is Maxim, een vriend,' stelde hij ons aan elkaar voor. 'Noem me maar Liv, hoor, zo noemt iedereen me,' glimlachte Olivia naar me. Ik knikte en schonk haar een glimlach terug. We bestelden alle drie wat te drinken en een stukje taart. Het werd al snel aan ons tafeltje geserveerd.

'Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?' Vroeg Liv geïnteresseerd. Ik blies wat adem uit door de vraag. 'Poeh, daar vraag je wat,' grinnikte Emmanuel. 'In de kroeg, we zaten naast elkaar, elk met onze eigen vrienden. Na wat drankjes zag ik dat hij naar me keek en heb ik hem gevraagd me te volgen. Naar het toilet. Ik was behoorlijk aangeschoten en hij stelde voor naar buiten te gaan en daarna bracht hij me naar huis. Dat ging iets anders dan verwacht, aangezien we lastiggevallen werden, maar dat heeft hij je vast al wel verteld,' vertelde ik Olivia. Ze knikte. 'Dus dat was jij, de man die aan zijn knie geopereerd moest worden door toedoen van Manu,' concludeerde ze. Ik fronste. 'Daar ben ik het niet helemaal mee eens, dat kwam toch echt enkel door die gasten uit die steeg,' ging ik er voorzichtig tegenin. Emmanuel zuchtte. 'Het kwam wel door mij, ontken het nou niet steeds. Ik kan mijn mond op zulke momenten niet houden en maak alleen maar grotere problemen zoals toen,' verweet hij zichzelf. Olivia keek ons aandachtig aan. 'Jullie zijn goede vrienden,' lachte ze.

Toen we onze koffie en taart ophadden, stond Emmanuel meteen op. 'Ik betaal wel en ga daarna even naar de wc,' zei hij en hij liep al weg. Verbaasd keek ik hem na. 'Zo is hij altijd. Hij betaalt altijd al, voor een ander ook maar iets kan doen. Je kan er maar beter niet tegen in gaan, want dan gaat hij direct met je in discussie en dat wint hij toch wel,' vertelde Liv me schouderophalend. Ik knikte. Olivia bekeek me aandachtig. 'Je bent de enige knappe vriend die Manu heeft,' vond ze. 'O, dank je,' mompelde ik in verlegenheid gebracht.

Gelukkig was Emmanuel snel terug, want de vele blikken die Olivia naar me wierp, begonnen ongemakkelijk te worden. We verlieten het café en liepen nog een stuk met zijn drieën. Ik begon last te krijgen van mijn knie en haakte dicht bij mijn huis af.

Toen ik net thuis was en op de bank neerplofte om mijn knie te laten rusten, ging mijn telefoon over. Het was Viktor die me belde. Ik nam op en hij begon meteen in mijn oor te tetteren. 'Ben je thuis?' Hij klonk wanhopig. 'Ja, wat dan?' Vroeg ik hem verbaasd. Hij kwam eigenlijk zelden alleen bij me langs, meestal was of Oscar of Sol wel met hem. 'Ja wacht even,' mompelde hij haastig. Ik hoorde gestommel aan de andere kant van de lijn en vroeg me af waar hij in hemelsnaam mee bezig was. 'Viktor?' Vroeg ik na een tijdje. 'Wat ben je aan het doen?' Ik hoorde hoe hij iets indrukte en op hetzelfde moment ging mijn deurbel. Ik stond op en opende de deur. Viktor duwde zich langs me heen de hal in. Hij trapte vlug zijn schoenen uit en gooide zijn jas op de grond. Verbaasd liep ik achter hem aan de woonkamer weer binnen en hij liet zich in de hoek van de bank neerzakken en trok zijn knieën op tot aan zijn borst. Hij zei niks.