Maxim (manxman)

32

⚠️Drugsgebruik⚠️

Pov Maxim

Ik opende mijn ogen. Naast me lag mijn telefoon op het matras. Ik durfde niet eens te kijken. Samuël had me weer meerdere berichten gestuurd. Ik wilde mijn dag niet nu al laten verpesten door hem. Hij zou ongetwijfeld een foto hebben gestuurd waarop ik in mijn bed lag te slapen. Al had ik nauwelijks geslapen. Straks zou hij mijn huis nog binnenglippen. Ik moest er niet aan denken. Ik kon het niet langer meer rekken. Ik moest zo echt mijn bed uit, wilde ik nog op tijd komen op mijn werk. Ik pakte mijn telefoon en opende de berichten die Samuël me had gestuurd.

Samuël: vandaag om 19u in het park, geen minuut later

Samuël: als je er niet bent volgen er consequenties

Samuël: ik weet altijd waar je bent

Samuël: en niet alleen ik

Fuck, fuck, fuck. Dit betekende dat ik na mijn werk direct door moest om op tijd in het park te komen. Waarom moest hij dit juist bedenken op de dag dat ik langer moest werken? De dag ging veel te snel voorbij, maar tegelijkertijd was ik er ontzettend blij mee. Ik was een ramp. Alles ging fout en ik merkte dat zelfs Lemans zich eraan ergerde. Ik kon wel door de grond heen zakken.

Om half zeven liep ik dan eindelijk het ziekenhuis uit. Ik haastte me naar mijn auto en reed zo snel als mogelijk was richting het park. Het was een race tegen de klok en alle stoplichten zaten tegen. Dit haalde ik nooit. Toen ik de parkeerplaats opreed was het drie voor zeven. Het park was zeker wel vijf minuten lopen. Half rennend zette ik mijn weg voort. Om zeven uur kwam ik aan in het park. Maar waar was Samuël?

Zoekend keek ik om me heen. Het park was volkomen verlaten. Had hij me voor de gek gehouden? Had hij me hier heen gestuurd zonder dat hij er zelf zou zijn? Ik besloot een rondje te joggen door het park en zag hem uiteindelijk zitten op een bankje, verscholen tussen de bosjes. Ik benaderde hem vanachteren. ‘Van alle bankjes die er zijn, kies je precies deze,’ zei ik tegen hem. Hij draaide zich om en glimlachte naar me. ‘Je bent te laat.’ Ik rolde mijn ogen. ‘Ga dan op een duidelijkere plek zitten, ik dacht dat je er niet was of dat je een heel ander park bedoelde.’ Hij antwoordde er niet op en klopte op de bank naast zich. Onwennig nam ik naast hem plaats.

‘Je gaat wat voor me doen,’ begon hij. Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op, maar hij keek me niet aan. ‘Ik heb trek in een lekkere fles wijn en jij gaat die voor me stelen.’ Stelen? Nooit dat ik voor hem iets zou stelen. Hij gebaarde naar de supermarkt aan de overkant van de weg. ‘Ik wacht hier op je.’ Versuft stond ik op en liep ik naar de supermarkt. Binnen aangekomen liep ik gelijk door naar het pad met de drank. Ik nam een fles waarvan ik wist dat Samuël hem lekker vond.

Ik besloot de fles niet te stelen, maar gewoon te betalen. Ik kon best tegen hem zeggen dat het gejat was. Daarnaast, hij kon niet weten of ik zou betalen of jatten. Als ik zou betalen, kon hij het geloven of zou hij denken dat ik het gekocht had. Maar als ik wel had gejat, kon hij nog steeds denken dat ik betaald had. In beide situaties stond ik weerloos, maar hij ook. Dus rekende ik de fles gewoon af bij de zelfscan. Hij had zijn wijn, dus wat kon het hem schelen of het betaald of gestolen was? Ik gooide het bonnetje in de prullenbak en liep met de fles onder mijn jas verborgen de winkel uit. Als ik met de fles in zicht uit de winkel zou komen, zou Samuël sowieso niet geloven dat ik een fles gejat zou hebben.

In het park overhandigde ik hem de fles en hij bekeek het etiket. ‘Lekker wijntje.’ Hij draaide de dop eraf en nam een grote slok van de wijn. Hij hield de fles vervolgens in mijn richting. ‘Hier, neem ook een slok.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee bedankt.’ Hij grinnikte. ‘Waarom niet? Je hebt er zelf voor betaald.’ Even stokte mijn adem in mijn keel. Hij zei het met zoveel zelfvertrouwen dat ik haast dacht dat hij het zeker wist. Maar dat kon uiteraard niet. Hij blufte maar. ‘Ik heb hem niet betaald,’ loog ik. Natuurlijk loog ik. Hij glimlachte.