Maxim (manxman)

16

Pov Maxim

Ik scrolde door de berichten en las ze allemaal. Helemaal van begin tot eind. Bijna alle gesprekken gingen over mij. Ze stuurden naar elkaar door dat ze zich zorgen om mij maakten. Vanwege het feit dat ik homo was en mogelijk op één van hen verliefd zou kunnen zijn. Ze vroegen zich meerdere keren af wie het zou zijn. Ze wisten zeker dat diegene mijn hart had gebroken. Oscar had aangegeven hetero te zijn. Sol had verteld verliefd te zijn op Charlotte en Viktor was altijd al veel bezig geweest met vrouwen en niet met mannen. Ze maakten zich zorgen of ik hierdoor mezelf wat aan had gedaan, of zou kunnen doen.

En geen enkele keer hadden ze iets aan mij gevraagd. Het waren aannames van hun drieën waar ze mij niet bij betrokken. Ik voelde me buitengesloten. Alsof ik er niet meer toedeed. Waarom moest het feit dat ik homo was alles verpesten tussen ons?

Ja ik was homo en ja ik was verliefd op een van hen. Maar zij wisten dat niet zeker. En ze wisten dus ook niet dat ik verliefd was op Viktor. Ze konden alleen maar gissen. En juist dat waren ze nu al weken aan het doen.

Ik wreef over mijn gezicht en klapte mijn laptop dicht. Alles draaide en ik voelde me misselijk. Ik had Oscar en Sol beiden al in vertrouwen genomen. Oké ze hadden beiden gezegd dat ze zich zorgen over me maakten, maar niet over het feit dat ik op een van hen verliefd zou zijn.

Ik probeerde te slapen, maar bleef maar liggen piekeren. Waarom leek het alsof ze me steeds op afstand probeerden te houden? Ik dacht dat het alleen Viktor en Sol waren die dingen voor me verzwegen, maar nu bleek het dat zelfs Oscar hieraan meedeed. Ik had Sol en Oscar vanavond zelfs nog gesproken, terwijl ze vlak daarvoor nog berichten naar elkaar en Viktor hadden gestuurd over mij.

Gelukkig kon je op de site niet zien wie de berichten allemaal gelezen hadden, dus ze wisten niet dat ik wist dat zij al die berichten verstuurden. En dat wilde ik ook graag zo laten, want nu kon ik elke keer zien wat en wanneer ze iets stuurden.

De rest van de week zag ik Viktor, Sol en Oscar niet. Ze hadden me een paar keer geappt en er waren wat berichten gestuurd in onze groepsapp op WhatsApp. Maar ik reageerde er niet zo veel op. Ik was ze zat, vooral omdat ze dagelijks op die site online kwamen.

Het werd zaterdag en ik maakte me klaar om naar de voetbalwedstrijd te gaan. Onderweg kwam ik Deon tegen, waarna we samen fietsen naar de voetbalvelden. We hadden een thuiswedstrijd. 'Ik hoorde dat Arno erger is toegetakeld dan dat van de kleedkamer,' begon ik tegen hem. Hij keek me verbaasd aan. 'Serieus? Hoe kan dat nou? Hij ging gelijk weg,' antwoordde hij verbaasd. 'Dat snap ik dus ook niet, zou hij er bij de wedstrijd zijn?' Vroeg ik me hardop af. 'Zijn kennende wel, hij mist nooit een wedstrijd,' voorspelde Deon.

Deon en ik liepen naar de kleedkamer, waar de andere spelers al waren. Op Arno na. Ik vroeg me af of hij nog zou komen. Ik kleedde me om zonder naar iemand te kijken en liep daarna richting het veld. Een eindje verderop zag ik Arno uit het kantoortje van de coach komen. Hij zag er gefrustreerd uit en liep op een snel tempo naar het juiste veld.

Toen ik langs het kantoortje liep, kwam de coach naar buiten. 'Maxim,' hield hij me tegen. 'Weet jij misschien wat er met Arno is gebeurd? Hij vertikt het om het te vertellen,' zei hij. 'Dan zou je met Samuël moeten praten, denk ik,' zei ik als enige. Ik wilde niet nu al die verklikker van het team zijn. Hij knikte en liep verder richting de kleedkamers.

Arno stond met zijn rug naar me toe, waardoor ik zijn verwondingen niet kon zien. Maar de mensen die al aan de zijkant van het veld stonden en zijn gezicht wel konden zien, leken geschokt. Na een tijdje stond de rest van het team ook op het veld.

We namen onze posities aan en ik keek achterom naar Deon. Hij gaf me een geschokte en dringende blik. Ik keek kort naar Arno en zijn gezicht was echt bont en blauw. Zijn oog was dik en blauw, zijn jukbeenderen waren paarsig, zijn lip en wenkbrauw waren gescheurd en hij had enkele schrammen. Ook op zijn armen en benen zaten krassen en schrammen. Wat was er gebeurd?