Maxim (manxman)

9

Pov Maxim

Ik besloot te gaan hardlopen. Ik mocht dan wel gestopt zijn met voetballen, maar ik zou nooit zomaar stoppen met sporten. Ik trok een zwart trainingspak aan en sprong in mijn hardloopschoenen. Buiten begon de zon al te zakken, waardoor de laatste zonnestralen mijn gezicht flauw verwarmden. Ik deed oortjes in en zette het geluid van mijn muziek hard aan. Zonder ergens bewust aan te denken, begon ik te rennen.

Ik ging de bebouwde kom uit, waar ik zonder iemand tegen te komen rustig in mijn eigen tempo kon hardlopen. Ik genoot ervan en was blij dat ik dit in mijn ritme had weten te stoppen. Ik rende over het verlaten fietspad en voelde me top. Dit was iets waar ik echt van kon genieten. De weg was een eindje verderop afgesloten, waardoor ik besloot een ander pad in te slaan. Onbewust kwam ik uit naast de voetbalvelden. Geïnteresseerd bleef ik staan kijken naar de mannen die er voetbalden.

Ik herkende mijn oude coach die nu een ander, hoger team coachte. Op het veld ernaast zag ik mijn eigen oude team spelen. Ze hadden een andere trainer en nu zat Dason in hun team. Ik observeerde ze een tijdje en moest toegeven dat Dason inderdaad erg goed was. Alles wat hij deed was perfect. Behalve zijn tempo. Dat was een flinke tegenvaller. Als hij sneller was geweest, was hij onverslaanbaar. Hij zou vaker moeten sprinten, dan zou hij enkel sneller en beter worden. Het team deed een partijtje en ik hield Dason en Viktor als enige spelers in de gaten. Ze zaten elk in een ander team. Beiden waren ze middenvelders. Ze probeerden beiden beter te zijn dan de ander. Ik kon niet ontkennen dat Dason beter was, al deed Viktor nog zo zijn best. Dasons' team won het partijtje.

Ik keek weer naar het team van mijn oude coach. Ze waren bezig met een zware training en het viel ze duidelijk zwaar. Ik keek een halve training mee tot de trainer me opmerkte. Hij liet de mannen doorgaan met hun oefeningen en kwam zelf op een drafje op me af. 'Maxim, wat leuk je weer te zien!' Zei hij enthousiast. Ik glimlachte. 'Hoe vind je dat ze spelen?' Vroeg hij grijnzend. Ik haalde mijn schouders op. 'Ze vinden het zwaar, geloof ik,' antwoordde ik. De coach lachte. 'Volgens mij ben jij de enige die nooit zo'n problemen met die oefeningen heeft gehad. Je hebt werkelijk een geweldig uithoudingsvermogen,' zei hij onder de indruk. Ik trok enkel een mondhoek op.

'Zeg, zou jij me ergens mee willen helpen?' Vroeg de trainer. Ik knikte. 'Ze houden er nooit zo van iemand die ouder is dan zij sneller is. En nu ben jij de snelste sprinter die ik ken...' Grijnzend liet hij zijn stem wegvagen. Ik begreep wat hij bedoelde en ik stapte over het hek heen. We liepen met zijn tweeën naar de groep mannen toe. Ze keken verbaasd op toen de coach ze allemaal bij elkaar riep. 'Oké, het is tijd voor wat meer snelheid. Dit is Maxim, hij is aardig snel. Hij begint zo meteen te sprinten en het is aan jullie om hem in te halen en te laten zien dat jullie sneller zijn dan hij,' legde de coach aan de groep uit. Hij keek naar mij en gaf een knikje.

Ik begon te rennen. Eerst nog in een redelijk rustig tempo. Om blessures te voorkomen en mijn spieren weer op te warmen. De meeste mannen haalden me meteen in, omdat ze op volle snelheid begonnen te rennen. Rustig aan voerde ik mijn tempo op, terwijl bijna heel het team een half veld op me voorliep. Het zou niet lang duren. Een knappe man rende slechts een paar meter voor me. Hij was kennelijk de enige van het team die begreep hoe je dit op de juiste manier moest doen. Hij keek van over zijn schouder naar me met zijn bruine ogen. Ze stonden uitdagend. Niet veel later rende ik op volle snelheid en kwam ik steeds dichter bij de groep met de andere man nog maar op een meter voor me. 'Blijf hem voor, Samuël! Laat hem eens zien wat je kan!' Hoorde ik de trainer roepen. We kwamen erg dicht bij de groep.

Ze begonnen te verzuren en uitgeput te raken, terwijl ik pas net begonnen was en een goed ritme te pakken had. Ik ging Samuël voorbij en daarna de gehele groep. Ook Samuël ging de groep vlot voorbij. Na een paar rondes lag ik ver voor de groep. Samuël rende ongeveer tussen mij en de groep in. Hij was duidelijk de snelste en aan de manier hoe de trainer hem aansprak, was hij hoogstwaarschijnlijk de aanvoerder van het team. 'Kom op jongens! Jullie kunnen hem toch wel bijhouden? Maxim is nota bene zelfs een paar jaar ouder dan jullie. Laat hem niet sneller zijn! Is dit alles wat jullie kunnen?'