មនុស្សចុងក្រោយ

ភាគទី9:អស់អារម្មណ៍រំភើប

  បន្ទាប់ពីលួងលោមជីមីនអោយបានស្រួលនៅក្នុងចិត្តឡើងវិញហើយយ៉ុនហ្គីក៏ជូនជីមីនត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ពេលមកដល់ផ្ទះក៏ល្ងាចណាស់ទៅហើយជុងហូក៏ទទូចសុំលោកប៉ារបស់ខ្លួនគេងនៅទីនេះមួយយប់សិន ណាមួយថ្ងៃនេះចង់គេងជាមួយនិងលោកយាយនិងលោកតាផង។ប៉ុន្តែយ៉ុនហ្គីនាយមិនបានគេងនៅទីនេះឡើយក៏ព្រោះតែមិនបានយកឯកសារមកតាមនោះទេ វាជាឯកសារប្រញាប់ត្រូវយកវាទៅណាត់ជួបអតិថិជននៅថ្ងៃស្អែកតែនាយទុកនៅផ្ទះហេតុនេះហើយទើបត្រូវទៅផ្ទះខ្លួនវិញដោយទុកអោយជុងហូនៅគេងនៅទីនេះ។
   បើនិយាយពីសភាពមនុស្សប្រុសរាងតូចច្រឡឹងម្នាក់ដែលកំពុងតែអង្គុយលើគ្រែនោះវិញ ពេលនេះទឹកមុខរបស់គេក្រៀមក្រមណាស់ ខួរក្បាលចេះតែគិតច្រើនអំពីរឿងរវាងគេនិងថេយ៊ាំងជាមួយនិងស្រីម្នាក់នោះ មិនដឹងថាពេលនេះត្រូវសម្រេចចិត្តបែបណាទេគេព្រមផ្តល់ឪកាសអោយថេយ៊ាំងព្រោះគេនៅស្រលាញ់ តែក៏រៀងរារែកពេលបានជួបសង្សារម្នាក់ទៀតរបស់ថេយ៊ាំងពេលនៅសួននោះ មើលទៅនាងស្រងូតស្រងាត់ណាស់ប្រហែលជានាងស្រលាញ់និងបារម្ភពីថេយ៊ាំងណាស់ហើយ។កំពុងតែគិតសុខៗសំឡេងទូរសព្ទ័របស់គេក៏រោទ៍ឡើង...
«ហេឡូ...»ជីមីនស្គាល់លេខនោះច្បាស់ណាស់ទើបប្រញាប់លើក
«ហេឡូអូនគេងឬនៅ?»សំឡេងនេះជាសំឡេងរបស់ថេយ៊ាំងហើយពេលនេះម៉ោងជិតដបទៅហើយទើបនាយសួរបែបនេះ
«គឺនៅទេ ចុះបងបានយូរខ្លះទេ?»ជីមីននិយាយទាំងមិនមានអារម្មណ៍រំភើបដូចមុនក្រោយបានជួបរឿងឈឺចាប់នោះទោះគេនៅស្រលាញ់នាយតែពេលខ្លះក៏លែងមានអារម្មណ៍រំភើបអីទៀតហើយ
«គ្រាន់បើជាងមុនហើយ តែបើចង់អោយជាដាច់ទាល់តែបានអូនមើលថែ»
«ខ្ញុំរវល់ទើបមិនបាននៅថែបងសុំទោសណា»ជីមីនគួរតែឆ្លើយបែបលេងសើចដូចរាល់ដងតែនេះអត់ទេគឺសោះកក្រោះបំផុតហើយ
«មិនអីទេ ចុះអូនវិញបានយូរខ្លះទេ?»
«គឺធូរហើយកាយ តែមិនធូរចិត្ត»
«អូនកើតអីឬមួយតានតឹងចិត្តដែលផ្តល់ឪកាសអោយបង»ថេយ៊ាំងរៀងទម្លាក់សំលេងបន្តិចធ្វើអោយជីមីនមានអារម្មណ៍ថាខុសភ្លាមតែម្តង គេមិនគួរនិយាយបែបនេះទេវា
ប្រហែលជាអាចប៉ះពាល់អារម្មណ៍ថេយ៊ាំង។នេះហើយជាចរិករបស់គេជីមីនតែងតែបែបនេះចូលចិត្តក្រែងចិត្តអ្នកដទៃតែគេមិនដែលទទួលបានការក្រែងចិត្តពីអ្នកណាវិញឡើយ ពួកគេបានត្រឹមតែធ្វើរឿងអោយគេហួសចិត្តនិងឈឺចាប់ប៉ុណ្ណោះពិសេសគឺថេយ៊ាំង។
«គឺ....»ជីមីនមិនទាន់បាននិយាយអ្វីដើម្បីបកស្រាយផងទូរសព្ទ័របស់គេក៏មានការហៅចូលមកទៀតជាលេខរបស់បងថ្លៃសំណព្វតើស្មាលនេះគាត់ខលមកធ្វើអី?ព្រោះតែភាពចង់ដឹងទើបជីមីនប្រញាប់ប្រាប់ថេយ៊ាំងថាសុំបិទទូរសព្ទ័ហើយគេរវល់។
«ខ្ញុំរវល់បន្តិច...ទីតៗ»មិនអោយអ្នកជាសង្សារបានតបទាន់នោះទេជីមីនក៏ប្រញាប់បិទទូរសព្ទ័របស់ថេយ៊ាំងហើយក៏ទទួលការហៅចូលរបស់យ៉ុនហ្គីវិញ។
«ហេឡូបងថ្លៃ...»
«អែងរវល់ទេ?»យ៉ុនហ្គីសួរព្រោះមិញនេះខលទម្រាំតែចូលប្រហែលជារវល់និយាយជាមួយអ្នកណាហើយ
«គឺមុននេះថេយ៊ាំងខកមក»ជីមីនជ្រើសប្រាប់តាមត្រង់ព្រោះវាគ្មានអីត្រូវលាក់បាំងទេ
«អរ...»គ្រាន់តែលឺបែបនេះហើយចិត្តរបស់នាយអន់មួយរំពេចតែម្តង នាយឥឡូវពិតជាឧស្សារហ៍អន់ចិត្តជាមួយនឹងជីមីនណាស់
«បងមានការអីមែនទេ?»
«គឺគ្រាន់តែចង់សួរពីជុងហូ យ៉ាងមិចគេមានរករឿងឬអត់?»
«ក៏ដូចជាអត់ទេពេលនេះប្រហែលជាគេងលក់ហើយ»
«អឹម...»
«បងមានការអីបន្តទេ?»
«អត់ទេរាត្រីសួរស្តី ទីតៗៗ...»យ៉ុនហ្គីបិទទូរសព្ទ័ភ្លាមៗរកតែជីមីននិយាយអីមិនទាន់សោះ ដើមឡើយនាយមិនមែនខលមកចង់សួរពីជុងហូទេធ្វើជាប៉ាគេយូរហើយនាយប្រាកដជាដឹងថាជុងហូមិនចេះរករឿងទេស្រួលចិញ្ចឹមណាស់ជាពិសេសនៅជាមួយលោកតាលោកយាយបែបនេះទៀតមហាសែនស្រួលហើយ តែនាយនេះណាគ្រាន់តែចង់ស្តាប់លឺសំឡេងរបស់ជីមីនដើម្បីមានកម្លាំងចិត្តធ្វើការតែប៉ុណ្ណោះទើបរកលេសខលមកបំណង់ក៏ចង់និយាយអោយយូរដែលតែនៅគិតច្រើនអន់ចិត្តនិងជីមីនដែលនិយាយទូរសព្ទ័ជាមួយនិងសង្សាររបស់គេ។សួរថានាយមានសិទ្ធិអីទៅហាមឃាត់បានឋានៈត្រឹមបងថ្លៃគ្មានដំណែងអ្វីក្នុងបេះដូងគេទេ។ចំណែកឯជីមីនវិញខូចចិត្តមិនស្ទើរទេមនុស្សខំបិទទូរសព្ទ័របស់សង្សារដើម្បីនិយាយជាមួយបងថ្លៃ តែបងថ្លៃបែបជាធ្វើចរិកបែបនេះដាក់គេទៅវិញគួរអោយក្តៅណាស់ អ្វីដែលសំខាន់គេក៏មិនយល់ពីខ្លួនអែងដែលហេតុអីចាត់ទុកការហៅចូលរបស់យ៉ុនហ្គីសំខាន់ជាងការនិយាយជាមួយនិងថេយ៊ាំងបែបនេះ?មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនអែងកាន់តែច្របូកច្របល់បន្ថែមទៀតហើយ។
«បើម៉ាកៗនេះអី ខលមករកស្អីឆ្ងល់ដែលរកតែអែងនិយាយមិនទាន់បិទបាត់»ជីមីនសម្លក់អេក្រង់ទូរសព្ទ័មិនលែងសោះរហូតដល់មានឆាតមួយលោតចូលមកក្នុងទូរសព្ទ័របស់គេ ក្នុងឆាតនោះគឺថេយ៊ាំងបានហៅគេទៅណាត់ជួបគ្នាដើម្បីញ៊ាំអីចាត់ទុកជាការណាត់ជួបលុបលាងកំហុសទៅចុះ។ចំណែកឯជីមីនក៏យល់ព្រមតាមសំណើររបស់ថេយ៊ាំងដូចគ្នា។