I'm Shyyyy

Hayat

Öğle arasının bitmesine yarım saat kalmıştı, yemekler bitmiş ve biz öylece oturuyorduk kaldırımda.

"Sarı."

Ona döndürdüm başımı. O da bana baktı.

"Senin-"

"Evet." Soracağım soruyu anladığı an benim sormama izin vermeden küçük acı bir tebessümle yanıtladı beni.

"Öldüler."

Gözleri dolacaktı yine bu narin çocuğun. Ona dönüp ellerini tuttum.
Minicikti elleri, bunu daha sonra detaylıca inceleyecektim ama şimdi konumuz onun şirin elleri değildi.

"Nasıl oldu?" Sorduğum soru bir an ağzımdan çıkmıştı ama sonra yanlış bir şey demiş gibi hissettim.

"Özür dilerim. Boşver. Kendini anlatmak zorunda hissetme ama konuşmak istersen de ben yanındayım."

Kafasını salladı iki yana. "Sorun değil. Hep içimde sakladım bunları, hep birine anlatmak istemiştim ama.." kıkırdadı ama üzgündü "biliyorsun anlatacak kimsem yok."

Gözleri kapadım, yine kendime kızdım.

"Onlar nasıl öğrendi peki?" Kızları kast ediyordum.

"O kız, sarışın olan, bizim mahalledendi o zaman. Oradan öğrenmiş olmalı."

Sinirlenmiştim. Ailesi ölen birinin yüzüne bunları vurmak, alay konusu etmek ve bunu insanların içinde yapmak çok aşağılık bir hareketti.

"Orospu kız, o benim karşıma çıkar bir daha."

"Hayır bir şey yapma lütfen. Sadece benden uzak olsunlar yeter."

Sarıya yapma böyle dercesine bir bakış attım ama o kararlıydı, kıza bir şey yapmamı istemiyordu.

"Yedi sekiz yıl önce, ben on bir yaşıma yeni girmiştim. Arkadaşım vardı o zaman, onunla oynuyorduk. Akşama kadar orada kaldım ben, annem normalde hiç izin vermezdi birinde kalmama. O gün orada kaldım, çocuk aklımla mutlu olmuştum. Sonraki gün annesi söyledi. Kaza yapmışlar." Titrek bir nefes aldı.

"Orada ölmüşler."

Ağlamamak için kendini sıkıyordu.

"Amcam var benim. Annemin kardeşleriyle pek konuşmuyorduk, babamın da tek kardeşi var. Ben öyle ortada kalınca beni yanlarına aldılar, daha doğrusu almak zorunda kaldılar. İstemiyorlardı beni. On sekizime girer girmez annemle babamın üstüne olan evi satıp kendime ev aldım. El koymaya çalıştılar, kendi üstlerine yapmaya çalıştılar ama izin vermedim."

Bana dönüp güldü."İşin komik kısmı da ne biliyor musun? Evi sattığım zaman ben suçlu oldum. Evi onlara vermemi bekliyorlardı sanırım. Bana bakarlarken bana bir çöp gibi davrandılar. Hiçbir zaman bir şey almadılar, hep kendi çocuklarını düşündüler. Her gece ağlarken bir kere bile yanıma gelmediler. Bir de benden karşılık bekliyorlar bunun için."

"Şerefsizler." Sarıyı kendime çekip sarıldım.

"Bana bir oyuncak bile almadılar. Kuzenlerimin kırılan eski oyuncaklarını attılar hep önüme."

Onun hıçkırdığını duyunca tamamen ona dönüp iyice sarıldım.

"Sana her zaman yardım etmeye çalışacağım, ne zaman bir ihtiyacın olsa ilk bana gel. Bir şey söylemekten çekinme. Sana abilik etmeye çalışırım, annelik biraz zor gibi. Ama gerekirse baban da olurum."

Kafasını yasladığı göğsümden çekip bana baktı gülerek. "Babam mı?"

Öhöm öhöm. Biraz yanlış mı olmuştu bu?

Sırıtarak ona baktım.

"Gerekirse onu da olacağız artık yapacak bir şey yok."

🤱

Hadi artık öpüşün