Waar ben ik in beland?

13💕

POV Luna

Ik pak mijn telefoon en schrik. Ik word gebeld door mijn moeder! Ik sta op en staar naar mijn telefoon. "Wat is er?" Vraagt Matthy. "Mijn moeder belt me." Zeg ik. Ik loop naar de achtertuin en neem op. "Mam! Eindelijk ik maakte me z-." Nog voor ik mijn zin af kan maken word ik onderbroken. "Hallo, dit is Mevrouw van der Zanden. Ik bel u met het nieuws dat uw ouders in het ziekenhuis terecht zijn gekomen." Zegt de vrouw aan de telefoon. Het voelt alsof mijn hart stil blijft staan. "We hebben niet eerder contact op kunnen nemen met u, omdat de telefoon van uw ouders kapot was. En we hadden geen gegeven-." Ik zak door mijn knieën en zit op de grond. Ik laat mijn telefoon vallen en alles komt eruit. De tranen stromen over mijn wangen alsof het een waterval is. "Loen! Wat is er?!" Vraagt Robbie die naar me toe komt gerend. Ik hoor de andere jongens ook naar me toe rennen. "M-mijn o-oude-ers." "Wat is er met je ouders?" Vraagt Koen. Ik wijs naar mijn telefoon, en Raoul pakt hem op. Matthy komt voor me op de grond hurken en tilt me op. "Kom we gaan even op de bank zitten." De tranen stromen nog over mijn wangen. Ik maakte me zo veel zorgen, en dat was dus terecht. "Ja hallo, ja dit is een vriend van Luna. Wat is er precies gebeurd met haar ouders?" Vraagt Raoul aan de vrouw die me belde. Na een tijdje hangt hij op. Ik zit naast Matthy en staar uit het raam. Ik probeer mijn tranen in te houden. Wanneer Raoul ophangt, kijk ik hem aan. "Je ouders zijn aangereden. De bestuurder zat dronken achter het stuur. Ze konden je niet eerder bereiken omdat je ouders geen vorm van ID bij zich hadden. En de telefoon niet aan wilde. Dus die moest eerst gerepareerd worden." Raoul kijkt mij verdrietig aan. "Ze hebben het niet overleefd, of wel?" Vraag ik hopeloos aan hem. Hij schud voorzichtig zijn hoofd. Ik kijk weer naar buiten en voel de tranen over mijn wangen stromen. Wat moet ik nu doen? Ik voel dat Matthy zijn hand op mijn rug legt. Ik sta op en loop naar buiten. "Luna!" Hoor ik ze nog roepen. Maar ik negeer het en loop door. Ik ga in een parkje op een bankje zitten. Het is nog geen minuut bij cdh vandaan, maar ik wilde gewoon even ergens alleen zijn. Even nadenken. Ik wilde Lizzy en Emma bellen. Maar besef me dat Raoul mijn telefoon nog heeft.

"Luna!" Hoor ik achter me. Het is Raoul. Hij komt naast me zitten en slaat zijn armen om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouders en begin weer te janken. "Wat moet ik nu doen Raoul?" Raoul kijkt me sip aan. "Dat is volledig aan jou." Zegt hij zacht. Ik staar voor me uit en knik zachtjes. Hij geeft me mijn telefoon en ik bel Lizzy.

'Hey Loen!' 'Lizzy..' 'Oh nee, wat is er aan de hand?' Vraagt ze bezorgd. 'Mijn ouders zijn aangereden, en ze hebben het niet overleefd.' Zeg ik zachtjes. Weer rolt er een traan over mijn wang. Het is even stil aan de lijn. 'Ben je oke? Moet ik je halen?' 'Nee hoeft niet. Ik ben bij de jongens. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen.' 'Helemaal niks. Ik bel de rest van de familie wel, en wij kijken wel even wat het beste is. Jij moet nu vooral gaan rouwen in rust.' Zegt ze rustig. Ik knik, maar besef me dat ze dat niet kan zien. 'Oke, is goed.' Zeg ik rustig. 'Ik hou van je Loen! Het komt goed echt waar.' Zegt ze rustig. 'Ik ook van jou.' Zeg ik, en ik hang op. Ik haal even diep adem. "Alles oke?" Vraagt Raoul. "Ja, zij gaat het nu regelen met familie. Dus ik denk ook qua begrafenis en dat soort dingen. Ik zie wel, ze laat het vast wel weten." Raoul kijkt me aan en knikt. "Je bent echt heel sterk Loen, je komt er wel doorheen! Dat weet ik gewoon. Ik zal de jongens ook even appen dat ik je heb gevonden." Ik knik naar hem.

Nu Emma bellen. 'Hey Loen! Hoe gaat het?' 'Slecht.. ik kreeg net een belletje dat mijn ouders zijn omgekomen. Ze zijn aangereden.' 'Wat?! Nee Loen wat erg!' 'I know.' Zeg ik met hoge stem, omdat ik mijn tranen alweer probeer in te houden. 'Waar ben je?' Vraagt ze. 'Bij de jongens.' 'Oke en wat is nu je plan?' 'Geen idee.' Raoul hoorde het gesprek. "Je blijft bij ons zolang je wilt. We laten je echt niet alleen zijn de komende tijd." Zegt hij en hij geeft me een knuffel. 'Ik blijf bij de jongens.' Zeg ik tegen Emma met een kleine glimlach. 'Oke. Als ik langs moet komen dan zeg je het he! Dat kom ik sowieso nog binnenkort.' 'Is goed.' 'Ik hou van je Loen!' 'Ik ook van jou.' Zeg ik, en ook Emma hang ik op. 

Ik kijk Raoul sip aan. Hij veegt de tranen onder mijn ogen weg en geeft me een knuffel. We blijven zo zitten voor een aantal minuten. "Zullen we zo gaan? Ik heb Matthy zich nog nooit zoveel zorgen zien maken. Hij blijft me maar appen over hoe het met je gaat." Zegt Raoul. Ik moet een beetje lachen en knik. We lopen samen naar cdh. "Vertel eens wat over je ouders." Vraagt Raoul ineens terwijl we nog terug aan het lopen zijn. Ik vertel hem alle mooie herinneringen die ik met ze heb, en ik word er heel vrolijk van. Over hoe lief ze waren, en alles wat we samen hebben beleefd. "Ik hou echt van mijn ouders, ik zal ze echt nooit vergeten." Zeg ik terwijl ik naar de bomen en de lucht kijk. Ik kijk naar Raoul en zie hem een traantje wegvegen. "Ahw Roel." Zeg ik en ik geef hem een knuffel. "Dat is echt heel mooi Loen." Zegt hij en hij glimlacht naar me.