Saate baktım, gece üçtü. Bense yeni işimi bitirmişdim. Hazırlanıp kafeden çıktım. İşten sonra hep gittiğim bir park vardı. Orada biraz oyalanıp eve geçecektim.
Saatin geç olmasına aldırmadan parka gitmeye başladım. Zaten beni merak edicek birileri...
Saate baktım, gece üçtü. Bense yeni işimi bitirmişdim. Hazırlanıp kafeden çıktım. İşten sonra hep gittiğim bir park vardı. Orada biraz oyalanıp eve geçecektim.
Saatin geç olmasına aldırmadan parka gitmeye başladım. Zaten beni merak edicek birileri de yoktur.
En sevdiğim şeydi loş ışıklı parkta zaman geçirmek. Ürkütücü görünüyordu ama yine de seviyordum. Bir salıncağa oturdum, yavaşca kendimi sallamaya başladım. Küçükken salıncakları çok severdim. Hâlâ da seviyorum.
Aniden üzerimde büyük bir gölge belirdi. Kafamı döndermeye izin vermeyip ağzıma ve burnuma bir bez tuttu. Tüm gücümle ona vurup kurtulmaya çalışdım. Nafileydi, hem benden güçlüydü, hem de kısa bir süre sonra bilincim kapandı.
×××××××××××
Gözlerimi açtığımda odanın parlak ışığı gözümü yakmıştı. Bir kaç kez kırpıştırıp gözlerimi acıya alıştırmaya çalıştım.
Gözlerimi tamamen açıp etrafı süzdüm. Farklı bir yerdi burası, benim odam değildi. Büyük, lüks bir odaydı. Neden burada olduğumu hatırlamaya çalışdım. Anılar teker teker hafızama geri geldiğinde korku tüm bedenime yayılmaya başladı. BENİ KAÇIRMIŞLARDI.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hemen kapıya doğru gittim. Kilitliydi. Bağırarak vurmaya başladım. "Çıkarın beni buradan! Ne istiyorsunuz benden?!"
Beklemediğim an kapı açıldı. Kapının önünde baya uzun, kasları kafam kadar olan bir adam göründü. Aynı dizilerdeki gibiydi. Siyah takımlı, kaslı, uzun..... Bir tek siyah gözlükleri yoktur.
"Rahat durun, küçük hanım. Bize zorluk çıkarmayın." Geri kapıyı kapatacakken kapıyı tutup hemen konuştum. "Kimsiniz siz? Ne istiyor sunuz benden?" Cevap vermeden kapıyı kapattı ve kilitledi. Bir kaç defa kapıyı vurup beni bırakmalarını söyledim. Dinleyen kimdir... En sonunda tekmeleyip yatağa doğru adımladım.
Boşuna kendimi yoruyordum. Benimle bir işleri olmasa kaçırmazlardı. Her neydise sebebi içimden bir ses hiç iyi birşey olmadığını söylüyordu.
Ellerim titriyor, korkudan doğru düzgün düşünemiyordum. Başka çaremin olmadığını anlayıp oturup beklemeye başladım. İçimdeki korkunu yatıştırmaya çalışıyordum. Ne kadar başarılıydım bilemiyorum artık.
Beni hep bir bela bulmak zorundaydı, hep bir sorun yaşamalıydım. Ama bu... Çok fazlaydı. Kaçırılma raddesine gelecek seviyede ne yapmış ola bilirdim ki? Kendimce gününü geçiren biriydim. Neden başıma bunlar gelmişti?
Bir kaç dakikanın ardından kilit sesi duymaya başladım. Korkmaya başlamışdım bile. Anahtar döndükçe korku bedenime daha da yayılmaya başlıyor, kalbim her saniye süratini artırıyordu.
Saklanmaya yer aradım. Kapı açıldığında arkasında kalacağım bir yer buldum. Dolapla duvar arasında küçük bir yerdi. Hareketlenip gidecekken kapı açıldı. Korkum en üst seviyeye ulaştığında yerimde hareket edemiyor, hafif titremeye başlıyor, zor ayakta duruyordum.
