İnzivaya çekildiğim dönem yalnızca karanlık hep yanımdaydı.
İnsanlar acımasızdı ,
Kitaplara sığınarak yaşattım ruhumu.
Beşeriyetin sesi ağrıtıyordu kulağımı.
Sema karanlığa büründüğünde ,
Dünden çalan bir müzik hüznümde çınlıyordu.
Yıllardır insanlara kin beslediğim doğrudur .
Arşa giden yolu adımlarken kimse elimden tutmamıştı.
Bugünün akıbetinde anlıyorum diyorlar
Bilirim ki söylenen her bir hece safsatadır.
Bak yıllar geçti,
Diyorum ya anlamayacaklar .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VUSLAT
PoesíaKalemimi harekete geçiren Eylül'de duyulan çığlığımın sesiydi. Her satır intihara yelteniyor yıllardır, yaşamaya hevesi kalmamış kağıdın gözyaşları... Annemin dediği gibi "Satırlara dökülen mürekkebim kadar konuşsaydı keşke dilim." Bazen gözyaşı dö...
