Takvim ilerledikçe kıyıya varıyor gibiyim.
Esasında okyanusun derinliklerinde boğulmuştu sözlerim.
Kalemim lanetlenmiş sanki,
Hüzüne kaçan bu satırlar benim halisim. Yaklaşıyor yine karanlık,
Ağırlık yapıyorum bu gecelere.
Evvelki nizam birkaç yıl geride ise,
Mısralarımın saadetini anlatınca gülecekler.
Konuşunca istemeden tökezliyorum sessizliğe,
Ben böyle kabul edilsem ...
Yağmur çiseliyor ...
Bu defa pencereme değil,
Yanaklarımdan süzülerek avuçlarıma.
Artık düşmek için koşacağım dağlarda.
Vicdanımı hiç sayıp,
Bakmayacağım çığlık atan kanaryalara.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VUSLAT
PuisiKalemimi harekete geçiren Eylül'de duyulan çığlığımın sesiydi. Her satır intihara yelteniyor yıllardır, yaşamaya hevesi kalmamış kağıdın gözyaşları... Annemin dediği gibi "Satırlara dökülen mürekkebim kadar konuşsaydı keşke dilim." Bazen gözyaşı dö...
