Sokak lambaları beyhudedir.
Aydınlatmaz bir kere yüzleri.
Bazen kasıyorum kendimi,
Oysa sadece dindirmek için derdimi.
Dizlerimde ki yaralar,
Yüreğimde ki acılar kadar sınanmadı çoğu.
O yüzden çoğu sevmez şiirleri.
Bazen gözyaşı dökerek,
Bazen titreyerek döküyorum mürekkebimi.
Ancak, güçlü olmak çok daha ağrıtıyordu kalbimi.
Kınamayın beni,
Sadece kurtarıvermek istedim içimdekileri.
Gülüyordu yüzüm;
Zira,bir intihara kaptırmıştım kendimi.
Asıl gayem,
İçimdekileri öldürmekti.
Evvelinde karın boşluğumdaki kanlarla arşa ilerliyecektim.
Lüzumsuz bir yeltenmekti.
Nihayetinde kaldırdım ellerimi semaya,
Hüzün koktu avuçlarımın içi.
Bu defa adını anımsayamadığım haplarlaydı işim.
Her defasında dirilmek, acı çekmek için vesileydi sanki.
Ben değildim ölmek isteyen,
İçimdekilerdi teşebbüs ettiren.
Bu akşam neden bu satırlardayım bilmiyorum.
Aslında iyi gibiyim,
Sadece kanıksanıyorum.
Öfkelenip çarpsam da virane sokaklara,
Her intiharın yamacında sarsılmış biri olsam da,
Artık bağırabiliyorum; dağlara,ovalara...
Ve artık iyi gibiyim,
Zira sükunetsizim içimdeki çığlıklara.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VUSLAT
ŞiirKalemimi harekete geçiren Eylül'de duyulan çığlığımın sesiydi. Her satır intihara yelteniyor yıllardır, yaşamaya hevesi kalmamış kağıdın gözyaşları... Annemin dediği gibi "Satırlara dökülen mürekkebim kadar konuşsaydı keşke dilim." Bazen gözyaşı dö...
