Tozlu yollarda duyulmuştu çığlıkları.
Yalancı haplarla ayaktaydı.
Bir yanar bir sönerdi engebeli ışıkları;
Kana bürünmüş,
Göremiyordu koridorun başını.
Bu satırlar senindir,ey felaketin miladı!
Gözlerimin pınarı nemlendirmiş evin damını.
Umudum yoktu.
Yasını tutanlar aşinaydı.
Zira;matemin karanlığı,
Kan kokan koridorun fermanıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VUSLAT
PoesiaKalemimi harekete geçiren Eylül'de duyulan çığlığımın sesiydi. Her satır intihara yelteniyor yıllardır, yaşamaya hevesi kalmamış kağıdın gözyaşları... Annemin dediği gibi "Satırlara dökülen mürekkebim kadar konuşsaydı keşke dilim." Bazen gözyaşı dö...
