"Bizler renkli kapılar ardında kendini bulmaya çalışan dört kişiydik. Bir evimiz yoktu ve her şey bize uzatılan anahtarın araladığı yeni dünya ile başladı.
Şimdiye kadar herkesin birbirini dinleyip ama anlamadığı evlerden sıyrılmıştık. Samimiyetin b...
Bu bölüm yazmayı çok istediğim bir anı yazdım ve okurken inşallah sizde seversiniz.
Bu arada diğer bölüm kitabımın ilk finali gibi olacak ve uzun bir bölüm olacak. Kitaba ilk başladığımda hep 30. bölümde ilk finali vermek isteyerek yazdım. Neden böyle sınır koymuştum bilmiyorum ama o sınırdan şaşamadım. Bu yüzden ilk finalimiz yolda ve o ilk bölümdeki malum ana geldik çattık. Az kaldı, çok heyecanlıyım çünkü büyük çoğunluğunu yazdım...
Neyse biz bu bölüme gelelim. Umarım seversiniz. 🌻
Keyifli okumalar. 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶
| Müzeyyen Senar - Sen Kimseyi Sevemezsin |
|İdo (yorumu ile) - Sevdalandım |
| Duman - Seni Kendime Sakladım | 💫
Küçük bir el kondu omzumun üzerine. O elin içindeki sıcaklıkla bedenimdeki tüm donukluk geçmiş olmalı ki zorla ona baktım.
Acı kahve gözlerindeki ıslaklığı silmiş olsa da kızarıklıklarını giderememişti. Ama tüm acısına rağmen baktı ve gülümsedi. "Üzülmeee. Onlar benim arkadaşımdı senin değil ki. Hem biz sokak çocuğuyuz, biz zaten çocukken ölürüz. Öyle öğretmediler, öyle gördük ve yaşadık. Valla bak üzüme, sen pili çıkarmadın diye değil yani," dedi. Gözümden akan yaş olağan sıcaklığıyla yüzümde seyrederken o bir elini kaldırdı. Tam yaşımı silecekken kirli olan ellerine baktı ve üzerine silip yok ettiğini sandığı ama benim için elinin kiri değil bu yaptığının ruhum kirlettiğini bilseydi yapmazdı diye düşündüm.
Gözümdeki yaşlar onun ellerinde yok oldu. Aren gelip yanımıza diz çöktüğünde küçük çocuk ona bakıp "Abi ağlamasın, ben diyorum daha da ağlıyor," dediğinde Aren gülümsedi. Koca bir karmaşada bana ışık olan gülüşüyle yaşama döndüm.
Bir eliyle çocuğun saçlarını sevdi Aren. "Kimse ömür boyu ağlamaz ya, bırak ağlasın. Bazen konuşamadığımız şeylerin can bulmuş halidir gözyaşı. O yüzden o konuşuyor," dedi tebessümle.
