Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 1.

Αριανα.
11 ετών.

ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Δεν ήξερα τι ήθελα.Ο μπαμπάς μου είπε ότι μπορώ να διαλέξω ότι χρώμα θέλω να κάνω το δωμάτιο μου.Αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι ήθελα.

Έβλεπα τον τοίχο απέναντι και απλά σκέφτομουν τι χρώμα θα του πήγαινε.

Ροζ;
Πολύ κοριτσίστικο.
Μπλε;
Πολύ αγορίστικο.

Σκέφτηκα ότι το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κίτρινο και το πιο σωστό ήταν να το έκανα κίτρινο αλλά κάτι με κράταγε μέσα μου.

Μετά άκουσα πόρτα.
«ΑΡΙΑΝΑ!ΑΝΟΙΞΕ ΛΙΓΟ!»φωναξε μετά η μαμα μου από μέσα.

Έτρεξα στην εξώπορτα και δεν είδα από το ματάκι.
Απλά άνοιξα.

Δυο χέρια με αγκάλιασαν.Δυνατά.

«Κοριτσάκι μου όμορφο...»έλεγε καθώς με έπνιγε.
«Γεια σου Θεία Λένα»λεω με ένα χαμόγελο.

Η θεία Λένα δεν είναι ακριβώς θεία μου αλλά θα μπορούσε άνετα να είναι.

Είναι η καλύτερη φιλη της μαμας μου.Από το σχολείο.Αχωριστες και αγαπημένες.

«Η μαμα σου;»
«Μέσα στην κουζίνα»απανταω και εκείνη τρέχει μέσα να της πει μάλλον για κάτι που έγινε στον δρόμο.

Πίσω της ήταν κάποιος.
Φυσικά και αυτός θα είναι εδώ.
Αφού είναι γιος της.

«Γεια σου Σάββα»λεω και σηκώνω το χέρι ψηλά.
«Γεια»λεει και με προσπερνάει καθώς ακολουθεί μέσα την μαμα του.

Όταν λεω ότι είναι αχωριστες το εννοώ.
Μέχρι και να μείνουν έγκυος μαζί κανόνισαν.
Βέβαια δεν τα κατάφεραν επειδή η Θεία Λένα έμεινε αμέσως ενώ η μαμα μου άργησε δυο μήνες και έτσι αυτό σημαίνει οτι είναι μεγαλύτερος μου κατά δυο μήνες αλλά ναι.
Ήμασταν πάντα στην ίδια τάξη.

Ήθελαν τα παιδιά τους να είναι οι καλύτεροι φίλοι,όπως αυτές,αλλά κάτι στράβωσε σε αυτό.
Γιατί ο Σάββας και εγώ με το ζόρι λέμε δυο λέξεις.

Έκλεισα την πόρτα και πήγα πάλι στο δωμάτιο μου.
Και σε αυτόν τον τοίχο.

Κίτρινο.
Γιατί όχι;
Ωραίο θα είναι.

«Τρελή είσαι;»ακούω και γυρνάω να δω τον Σαββα έξω από το δωμάτιο μου.
«Τι;»
«Κοιτάς έναν τοίχο»λεει.