Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 23.

Άριανα.
28 ετών.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ.
Ποιον χαιρετάω.
Τι μου λένε καν.

Δεν με νοιάζει άλλωστε.
Δεν έχει σημασία.

Η μαμα μου έφυγε.
Πέθανε.
Και αυτό είναι μόνο που έχει σημασία.

Ο μπαμπάς με πλησίασε.
Μου έπιασε το χέρι.
«Αγάπη μου.Είσαι χλωμή.Δεν πας να ξαπλωσεις λίγο πάνω...;»λεει.

Αυτός και αν είναι χλωμος.
Χλωμος και κουρασμένος.

«Δεν μπορώ»απανταω.

Με πλησίασε.
«Υποσχεθήκαμε στην μαμα να είμαστε δυνατοί εντάξει;Είναι δύσκολο για όλους μας αλλά...»λεει και ξεκινάει να κλαίει.Γυρνάει από την άλλη για να μην τον δω και απόμακρυνεται.

Έπρεπε να τρέξω κοντά του και σαν σωστή και καλή κόρη να τον παρηγορήσω.
Αλλά δεν μπορώ.
Δεν μπορώ.

Δεν νιώθω ότι είμαι σε κατάσταση να παρηγορήσω κανέναν.

Γιατί η μαμα μου πέθανε.
Έφυγε.
Έκλεισε τα μάτια της και δεν τα ξανά άνοιξε.

Της κράταγα το χέρι ενώ μου το έσφιγγε σφιχτά μέχρι που σταμάτησε να το κάνει.Μέχρι που σταμάτησε να αναπνέει.Μέχρι που σταμάτησε να μου χαμογελάει.

Ήταν απλά στο κρεβάτι.
Και ήταν κρύα.
Και ήταν ασπρη.
Και ήταν νεκρή.

Και εγώ;
Εγώ πήγα στην κηδεία της.Έκλαψα με τον μπαμπά μου.
Είπα το αντίο μου αφού αυτό είπαν όλοι.
Και τώρα ειμαι εδώ σπίτι,σε ένα σπίτι που δεν μοιάζει ίδιο χωρίς εκείνη,με άτομα που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα με το τι νιώθω να μου πουν ότι όλα θα πάνε καλά.

Όλα θα πάνε καλά.
Μου ακούγεται σαν αστειο.
Πως όλα θα πάνε καλά;
Η μαμα μου πέθανε.
Πάλεψε και δεν τα κατάφερε.
Έφυγε.
Πως όλα θα πάνε καλα;

Άκουσα λυγμούς και γύρισα το κεφάλι από την μια και έβλεπα την θεία Λένα να κλαίει σε μια γωνία.
Και γύρισα από την άλλη και είδα τον μπαμπά μου.

Το μαύρο φόρεμα που φοράω ξαφνικά έγινε πολύ κολλητό πάνω μου.Και δεν μπορούσα να αναπνευσω.

Βγήκα από την πίσω πόρτα της κουζίνας στην πίσω αυλή.Και χάρηκα που ήμουν μόνη.Θέλω χώρο.Θέλω αέρα.Θέλω...