Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 13.

Άριανα.
22 ετών.

Με το ζορι περπατάω.Μπαίνω στο σπίτι αλλά δεν είχα δύναμη να βγάλω τα παπούτσια καν.

Γιατί νιώθω έτσι ξαφνικά;
Μήπως κρύωσα;
Μήπως αρρώστησα;

«Άρια;Τι έχεις;Γιατί είσαι χλωμή;»ρωτάει από την κουζίνα.
«Δεν νιώθω πολύ καλά...»λεω με δυσκολία.

Δεν κατάλαβα καν ποτέ ήρθε δίπλα μου.
«Τι έγινε;»ρωτάει και βάζει το χέρι στο μέτωπο μου.
Και είχε πολύ κρύο χέρι.
Πάγο.

«Άρια εσυ καις..»λεει.
«Ζαλίζομαι λιγάκι...»ψιθυρίζω και γύρισαν όλα για λίγο.Πήγα να πιαστώ από κάπου αλλά δεν πρόλαβα και τα πόδια μου δεν με κράταγαν.

Νόμιζα θα πέσω κάτω αλλά δεν έπεσα.
Ο Σάββας με εποιασε.Όχι μόνο με εποιασε αλλά με σήκωσε και τώρα με κρατάει στα χέρια του.
Λες και είμαι πούπουλο.

«Σε κρατάω..»λεει καθώς με πάει στο δωμάτιο μου.
Πέρασα το χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και έχωσα το πρόσωπο μου εκεί.

Πάντα μύρισε ωραία ο Σάββας.
Κάτι στην μυρωδιά του που δεν μπορώ να εξηγήσω.

«Εισαι ο ήρωας μου...»λεω και εκείνος γελάει.

Πονάει το κεφάλι μου.Πονάει ο λαιμός μου.
Πονάνε όλα πάνω μου.

Ωραία είναι εδώ έτσι;
Στα χέρια του..

«Σου είπα να ντύνεσαι καλύτερα.Έχει ψόφοκρυο έξω.Αλλά φυσικά δεν με ακους...»λεει καθώς με ακουμπάει στο κρεβάτι μου απαλα.

«Μαμα άσε την γκρίνια τώρα...»λεω γιατί δεν μπορώ να ακούω τέτοια.Το κεφάλι μου.
«Μαμουνια!»λεει.

Γελάω.
Ακριβώς σαν την μαμα μου τωρα απάντησε.

«Θα κοιμηθώ λίγο...»λεω μετά και πιάνω το μαξιλάρι μου και το αγκαλιάζω.
Εκείνος παίρνει το σεντόνι από την κάτω μεριά του κρεβατιού και με σκεπάζει.

«Νομίζεις!»φωναζει.

«Θα φας κάτι,θα χαπακωθείς,θα κανείς κρύο μπάνιο και μετά θα κοιμηθείς!»λεει αυστηρά.

Δεν έχω καν δύναμη να απαντήσω σε αυτό επειδή έκλεισαν τα μάτια μου.

«Που στο καλό έχουμε θερμόμετρο;Καταρχήν έχουμε θερμόμετρο;!»φωναζει καθώς πάει μέσα.