Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφάλαιο 22.

Σάββας
27 ετών.

ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ.

Είναι μεγάλο όπως ακριβώς το ήθελα.Το γήπεδο αρκετό και για προπονήσεις και για αγώνα.

Κλείνω τα μάτια και μετά από λίγο τα ανοίγω πάλι.
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ γιατί ο ιδιοκτήτης περιμένει απάντηση για το μέρος αλλά δεν μπορώ.

Η θεια Δώρα είναι άρρωστη.Έχει καρκίνο.Το πρωί μου έδωσε η μαμα τα κακά νέα και από τότε δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα.Γιατί μου φαίνεται απίστευτο.

Ήταν ένας άνθρωπος που πάντα πρόσεχε τον εαυτό του.Και είναι τόσο νέα.

Η μαμα μου είπε ότι το είχε και η μαμα της αυτό.Ότι από αυτό πέθανε.Έτσι παίζει ρόλο και η κληρονομικότητα σε αυτό.Αλλά ακόμα μου φαίνεται απίστευτο.

Η Άρια θα είναι χάλια άραγε;
Σίγουρα θα είναι χάλια.

«Οι κερκίδες θέλουν αλλαγή αλλά είναι εύκολο αυτό.Άλλωστε λογικό να είναι σε αυτή την κατάσταση.Τόσα χρόνια είναι κλειστό το μέρος...»λεει ο ενοικιαστής-ιδιοκτήτης.

Αυτός είτε θέλει να το νοικιάσει είτε να το πουλήσει.
Ότι βρεθεί.
Θέλει απλά να φύγει από πάνω του.

Εγώ από την άλλη δεν μπορώ να σκεφτω καθαρά μετά από όλα.

Άλλωστε άλλο ένα χρόνο θα είμαι Πολωνία ακόμα.
Μετά όμως θα έρθω αμέσως και θέλω να έχει τελειώσει μέχρι τότε για να ανοίξω αμέσως.

«Μου δίνεται ένα λεπτό»λεω και πιάνω το κινητό μου.
Παίρνω την μαμα μου να δω πως είναι.Από το πρωί που έμαθε τα νέα είναι χάλια και εκείνη.Έχει στενωχωρηθει.Άλλωστε είναι σαν αδερφές και όχι σαν φίλες.

«Γιε μου...»απανταει.
«Μαμα;Πήρα να δω πως είσαι.Σε άφησα το πρωί άσχημα»της λεω.

Εκείνη όμως δεν απανταει.
Άκουσα φωνές και κάτι σαν χτυπήματα στην πόρτα.
Και τρόμαξα.

«Μαμα;Είσαι καλά;»ρωταω.
«ΑΝΟΙΞΕ ΑΡΙΑΝΑ!»ακουσα μια αντρική φωνή.

«Μαμα;»λεω πάλι.
«Έλα αγόρι μου.Είμαι στο σπίτι της Αριανας.Δεν είναι καλά.Από το πρωί έχει κλειστεί στο μπάνιο και δεν ανοίγει.»λεει.

Τι;
Από το πρωί;
Είναι 7 το απόγευμα!!!

«Σπάστε την πόρτα!»λεω μια πολύ καλή λύση.
«Προσπαθούμε με τον Διονύση.Δεν μπορούμε όμως.Και δεν απανταει καν.Φοβάμαι μην...ο Θεέ μου»λεει ανησυχεί.
«Φοβάσαι τι;»
«Μην έχει κάνει κάτι κακό.Φοβάμαι για εκείνη.Ήταν χάλια το πρωί.»