Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 5.

Αριανα
15 ετών.

ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΠΛΟΥΖΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΑ ΜΕΡΕΣ.

«ΧΡΥΣΑ!Πες μου ότι δεν είναι δικιά μου αυτή!!»λεω.

Εκείνη κοιτάει την μπλούζα μου και μετά βγαίνει από το δωμάτιο πάλι.
«ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙ Η ΜΑΜΑ!»ελεγε.
Προφανώς και δεν την φωναζει η μαμα επειδή η μαμα δεν είναι σπίτι.

Πονηρή.

Ο Σάββας από το πάτωμα γελαγε.
«Με νευριάζει που πέρνει τα ρούχα μου»γκρινιάζω.
«Σιγά.Και εσυ παίρνεις τα ρούχα μου συνέχεια.Δεν λεω κάτι»λεει αυτός.
«Άλλο αυτο!»
«Πως είναι άλλο αυτό...;»ρωτάει και σταμάτησε να κάνει πους απς και επειδή είχε ιδρώσει με μια κίνηση τραβάει την μπλούζα και την πετάει κάτω.

Οκ.
Κοιλιακοί είναι αυτοί;
Ο Σάββας έχει κοιλιακούς;
Ποτέ συνέβη αυτό και δεν το κατάλαβα;

«Γιατί κοιτάς έτσι;Έχω κάτι;»ρωτάει.
Κουνάω το κεφάλι.

«Πολύ γυμνάζεσαι τελευταία.Τι έγινε;Ποια σου γιαλισε και θες να την εντυπωσιάσεις;»ρωταω.
«Καμία»λεει λαχανιασμένος καθώς πηγαίνει πάνω κάτω.
«Ξέρεις ότι όλος ο γυναικείος πληθυσμός του σχολείου έχει πάθει μια κάποια εμμονή μαζί σου;»
«Εμμονή;»ρωτάει.
«Λένε ότι έχεις γίνει «μαναρακι» από πέρσι...»λεω και γουρλώνει τα μάτια του.

«Δικά τους λόγια.Όχι δικά μου...»εξηγω.

Μουρμουρίζει κάτι αλλά δεν άκουσα.

Και τώρα που τον ξαναβλέπω ναι έχει ομορφύνει.
Έχουν ανοίξει οι ώμοι του και έχει κάνει μπράτσα.Αφήνει τα μαλλιά του αρκετά πιο μακριά από αυτό το κοντοκουρεμένο που έχουν όλοι στην ηλικία του.Και κάπως έτσι ξεχωρίζει.
Κάστανα μαλλιά,πράσινα μάτια.
Ναι ναι σίγουρα έχει ομορφύνει.

«Εγώ ο ίδιος νιώθω»λεει ιδρωμένος.
«Το ίδιο χαζός ναι»λεω και χωρίς καν να το δω να έρχεται, με μια κίνηση πιάνει το πόδι μου και με τραβάει και πεφτω κάτω από το κρεβάτι στο πάτωμα δίπλα του.

«Πας καλά;Πόνεσε ο ποπος μου!»γκρινιαζω γιατί όντως πόνεσα έτσι όπως έπεσα.
Εκείνος γελαγε με την ψυχή του.

***

Βγαίνω έξω από τα δοκιμαστηρια και σταματάω μπροστά του.