Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 29.

29.
Αριανα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ,πριν καν ανοίξω τα μάτια μου ήταν η κοιλιά μου.Η κοιλιά μου έκανε περίεργους θορύβους.Πειναγε μάλλον.

Δεν ξέρω και εγώ από ποτέ έχω να φαω.

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω τον ήλιο σιγά σιγά να λεει το αντίο του.Το παράθυρο ήταν ανοιχτο και εκείνος ακριβώς μπροστά μου.
Πέρασαν τόσες ώρες και ολας;

Η ενόχληση που είχα και δυσκολεύουν να κουνηθώ με έκανε να έρθω στην πραγματικότητα.

Αίμα.
Νοσοκομείο.
Σάββας.

Πιάνω την κοιλιά μου αμέσως.
Έχασα πάλι το μωρό μου.

Πάλι.

Για άλλη μια φορά.

Τι συμβαίνει;
Γιατί πρέπει να το περάσω τόσες φορές;

Έβαλα δύναμη και σηκώθηκα κάπως και γύρισα από την άλλη.Τρομαξα όταν κοίταξα κάτω.

Ήταν ο Σάββας.

Ήταν στο πάτωμα.Η πλάτη του στο κομοδίνο και τα πόδια μπροστά.Και κοιμόταν.

ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ.
ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ.

Έμεινε εδώ;
Δεν έφυγε;
Δεν το θυμάμαι αυτό...

Το κεφάλι του ακουμπαγε πίσω και πράγματικα δεν ξέρω πως κοιμάται αλλά φαίνεται να μην είναι άνετα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι με πολύ δύναμη και τον πλησιάσω.Ακουμπαω τα γόνατα μου κάτω για να τον δω.

Τα μαλλιά του ανω κατω.Τα ρούχα του που έχουν κλείσει ένα 24ωρο πάνω του.Το ωραίο προσωπάκι του.
Που ακόμα και αν είναι 30 φαίνεται λες και είναι 20.

Ήταν εκεί για μένα.
Στο νοσοκομείο.
Στο σπίτι.

Και μετά όλες οι λεπτομέρειες με χτύπησαν απότομα.

«Παρτην.Ετσι και αλλιώς είναι προβληματική...»

Ο Διονύσης.Ο άντρας μου το είπε αυτό.
Ο άνθρωπος που προσπαθούμε να κάνουμε παιδί.

Ένα δάκρυ πέφτει στο μάγουλο και το σκουπίζω αμέσως.Σιγα σιγά σηκώνομαι και περπατάω μέχρι την κουζίνα.