Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 16.

Σάββας.
24 ετών.

ΣΤΑΜΑΤΑΩ από το ποδήλατο και πάω στην κουζίνα να πάρω κρύο νερό.Μόλις κλείνω το ψυγείο εμφανίζεται μπροστά μου σαν την μαύρη κατάρα.

«Πας καλά Τεο;Με τρόμαξες...»λεω και πεινώ το νερό σχεδόν όλο με την μια.
«Καλό είναι αυτό.Ήρθα για να μιλήσουμε για το πρόγραμμα σου σήμερα»λεει.

Είναι 6 το πρωί και κάθε μέρα  τέτοια ώρα έρχεται για να μου πει τι έχω να κάνω σήμερα.
Έτσι είναι να έχεις ατζέντη.

«Ακουω»λεω και κάθομαι στον σκαμπό της κουζίνας.

«10.00 προπόνηση με την ομάδα.13.00 μασάζ.14.30 θα σου πάρουν τα μέτρα για τα καινούργια ρούχα της ομάδας.15.00 μάθημα ιταλικων 16.00 έχεις μια συνέντευξη.17.00 έχεις ένα διαφημιστικό για αποσμητικό.18.30 λεύκανση στα δόντια και 20.00 έχεις τα υπογράψεις τα καινούργια συμβόλαια αφού τα διαβάζω όλα.»λεει καθώς τα διαβάσει από μέσα.
«Ξέχασες κάτι να βάλεις στο πρόγραμμα»λεω και ψάχνει μέσα.
«Τι;»
«Ποτέ μπορώ να κατουρησω...»του εξηγω.

Ανοιγοκλείνει τα μάτια του πολλές φορές.
«Πολύ αστειο.Κρυωσαμε»λεει.

Τον Τεο τον διάλεξα με χίλια ζόρια για μάνατζερ.
Είναι κάπως επιβλητικός αλλά είναι καλός.
Σε γενικές γραμμές δηλαδή.
Με λίγα λόγια ήταν ο μόνος που δεν με εγλυφε.

«Θυμάσαι που θα λείψω για δυο μέρες έτσι;»του υπενθυμίσω.
«Ναι ναι.19 Μαΐου.Μου το έχεις πει κάθε μέρα εδώ και τρεις μήνες...»λεει βαριεστημένα.

Η Άρια τελειώνει με την σχολή και επιτέλους θα κάνει την αποφητηση της την Παρασκευη.Αλλά είμαι τόσο γκαντέμης που τυχαίνει την Παρασκευή να εχω Αγώνα.Προσπάθησα να κάνω τα πάντα για να λείψω αλλά δεν μπορώ.Έτσι μετά τον αγώνα πετάω αμέσως για να είμαι τουλάχιστον εκεί το Σάββατο στο πάρτι που κάνουν οι γονείς της για εκείνη.
Και να της δώσω το δώρο της.

Και όχι ότι μετράω τις ώρες μέχρι να την δω αλλά...
ποιον κοροϊδεύω.Φυσικά και μετράω τις μέρες.
Σε 7 μέρες,6 ώρες,26 λεπτά και κάτι δευτερα θα την δω.
Μετά από μήνες θα την δω.

«Με το δώρο τι εκανες;»ρωταω.
«Πήγε.Σε περιμένει όταν θα πας.»
«Ωραία»απανταω και πάω να συνεχιζω την γυμναστική λίγο ακόμη.

«Σε θέλω συγκεντρωμένο στον αγώνα την Παρασκευή.»
«Πάντα δεν είμαι;»ρωταω.
«Όχι και πάντα.Ειδικά όταν σκέφτεσαι που θες να είσαι και όχι που είσαι το χάνεις...»πετάει την πρώτη σπόντα της ημέρας.
Πρωί πρωί σήμερα.