Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 32.

Αριανα.
31 ετών.

ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ;
Πρέπει να είναι.
Γιατί τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να είναι τόσο ωραίο.
Θα έπρεπε να είναι παράνομο.

Είμαι γυμνή,στο στήθος του Σαββα,στον καναπέ μας.

Γιατί από ότι φαίνεται ο Σάββας είναι ερωτευμένος μαζί μου από τα 16 του.

16!!!!!

Θέλω να τσιριξω,να φωνάξω,να λυποθημησω και να κάνω κωλοτούμπες στον αέρα.Ολα μαζί.

Αλλά το μόνο που θα κάνω είναι να μείνω ακριβώς εδώ πέρα.
Στην αγκαλιά του.

«Έχω ερώτηση...»λεω και σηκώνω το κεφάλι μου να τον δω.

Τα πράσινα μάτια του με σκοτώνουν.

Κοίταζε σοβαρός τι θα πω.
«Πως κοιμόσουν σε αυτόν τον καναπέ τόσα χρόνια;Δεν είναι άνετος καθόλου!»λεω και σκάει στα γέλια.

Και ακούγοντας τον να γελάει σκέφτομαι πως αν ο παράδεισος είχε κάποιον ήχο σίγουρα θα ήταν το γέλιο του Σαββα.

«Τον συνηθίζεις με τα χρόνια υποθέτω»απανταει.
«Νιώθω άσχημα τώρα.Εγω κοιμόμουν μέσα σαν πριγκίπισσα ενώ εσυ....»
«Ενώ εγώ ήμουν χαρούμενος ακόμα και με αυτό.Γιατι ήμουν κοντά σου.»λεει.

Η καρδιά μου θα φύγει από την θέση της.
Αν έχω καρδιά βέβαια.
Μπορεί από την ευτυχία να έχει ήδη φύγει από εκεί.

Ο Θεέ μου τι έχει γίνει;
Τι ήταν αυτό που είπε ;

«Άρια είμαι ερωτευμένος μαζί σου από τα 16 μου...»

Από τα 16;
16;
Πως γίνεται αυτό;

Ήμουν εγώ τυφλή;
Το έκρυβε αυτός καλα;
Τι έχει γίνει;

Και τώρα τι;
Κάναμε έρωτα στον καναπέ στο φοιτητοσπιτο μας.
Εγώ και ο Σάββας κοιμηθήκαμε μαζί.
Και ήταν ότι πιο όμορφο,ότι πιο έντονο,ότι πιο αληθινό έχω ζήσει σε ολόκληρη την ζωή μου.

Ένιωσα ότι πραγματικά με θέλει.
Έτσι όπως φίλαγε κάθε εκατοστό του κορμιού μου.
Έτσι όπως με κοίταζε στα μάτια.

Ένιωσα μοναδική.
Ξεχωριστή.
Και δεν το είχα ξανανιώσει αυτό με κανέναν.

Δεν ξερω τι να κάνω από εδώ και πέρα.
Έχω τόσες ερωτήσεις.
Τις ρωταω;
Ή το αφήνω επειδή δεν έχει σημασία τίποτα από αυτά;