Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 34.

Αριανα.
32 ετών.

ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΟΣΜΟ.
Αυτό σημαίνει ότι θα μπω και θα βγω γρήγορα.

Βλέπω δεξιά τα αγοριστικα και αριστερά τα κοριτσίστικα.
Πάω δεξιά αμέσως.

Γελάω όταν τα βλέπω.
Είναι τόσο μικρά και τόσο χαριτωμένα.
Θεέ μου.

Παίρνω ένα ωραίο σετακι στο χέρι μου γκρι με κόκκινο.Αν μοιάζει έστω και λίγο με τον Σαββα θα του πάει αυτό αφού πάει και σε εκείνον πολύ το κόκκινο.

Δεν το πιστεύω ότι το κάνω αυτό.
Ότι ψωνίζω ένα δώρο για τον γιο του άντρα που αγαπώ όσο τίποτα και που είναι με άλλη.

Γέννησε πριν τρεις μήνες και θα κάνουν τραπέζι.
Η θεία βασικά θα κάνει τραπέζι για το εγγονάκι της.
Και με κάλεσε.Ειπα από μια δικαιολογία τις πρώτες δυο φορές αλλά πάντα άλλαζε την ημέρα για εμένα έτσι τώρα δεν έχω κάτι άλλο να πω.

Έχω μείνει μακριά του.
Με έχει πάρει κάποιες φορές αλλά δεν το έχω σηκώσει.
Έχει περάσει ένας χρόνος και εγώ ζήτημα να τον έχω δει τρεις φορές και αυτό σε γιορτές και γενέθλια άλλων.

Η Ελευθερία γέννησε ένα υγιέστατο αγόρακι.
Και το αναμενόμενο ήταν που έβαλε το όνομα του πατέρα του ο Σαββας.
Το περίμενα για κάποιο λόγο.

Ας είναι καλά.

Αφού εμείς χάσαμε την ευκαιρία μας.Τουλαχιστον ας την έχουν αυτή σαν μια οικογένεια έτσι;

Παίρνω το σετακι αυτό και πάω στο ταμείο να το πληρώσω.

Με σκοτώνει όλο αυτό;
Κάθε μέρα.
Μου τρώει τα σωθικά και με αφήνει δυστυχισμένη.
Κλαίω τα βραδιά στο κρεβάτι μου σκεπτόμενη τι θα μπορούσαμε να είχαμε και πως θα μπορούσα να ήμουν τώρα.

Στην αγκαλιά του.
Να με φιλάει.
Να με αγγίζει.
Να με κάνει δικιά του.
Να λεει ποσό πολύ μαγαπαει.

Θα ήταν τόσο όμορφο αυτό που θα είχαμε.
Θα ήταν μοναδικό.

Αλλά...όχι.
Δεν προλάβε να γίνει.
Γιατί είναι γραφτό να μην ευτυχισω ποτέ μάλλον.

***

Τον έβλεπα να με καρφώνει με τα μάτια του.
Τον έβλεπα να μην κοιτάζει κανέναν άλλον στον τραπέζι παρά μόνο εμένα.
Και αυτό δεν το αντέχω.