Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 36.

Αριανα.
33 ετών.

«Και τι δικαιολογία θα βρεις;»ρωτάει ο Χρύσα καθώς έρχεται στον καναπέ που ήμουν και εγώ.
Σηκώνω την κουβέρτα και κάθεται κοντά μου.

«Τροφική δηλητηριάση;Ξέρω εγώ...»της λεω.
«Δεν θα σε πιστέψει κανείς.Ολοι έχουν καταλάβει ότι κάτι τρέχει με έσενα.»λεει και ψάχνει ταινία να δούμε μετά.

Σε λίγες μέρες είναι η βάφτιση του Βασίλη.
Του γιου του Σαββα.
Και πραγματικά δεν μπορώ να πάω.

Ψυχολογικά δεν είμαι και στα καλύτερα μου.
Θα μου πείτε ποτέ ήμουν ε;

«Εγώ απορώ τι κανείς ακόμα εδώ.Θες δεν θες τον βλέπεις συχνά.Ειμαστε σαν οικογένεια άλλωστε»λεει.
«Και που να πάω Χρύσα;»
«Μακριά του.Αν θες ερχομαι και μαζί σου.Αλλα δεν είναι ζωή αυτή που κανείς.Εισαι νέα και ωραία και εσυ κάθεσαι και μαραζώνεις σε 4 τοίχους!»λεει.

Δεν φταίω.Δεν θέλω να κάνω τίποτα πέρα από το να πηγαίνω στην δουλειά και να κλείνομαι σπίτι μετά.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Ξέρω δεν είναι και το καλύτερο αλλά δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι όλα είναι καλά μέσα μου όταν δεν είναι.

«Θα περάσει...»λεω κάτι που δεν πιστεύω και ιδιαίτερα.
«Πέρασαν δυο χρόνια Αριανα.Και δεν έχει αλλάξει τίποτα.»μου θυμίζει.

Ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο της καθώς κοιτάζω την τηλεόραση.
«Προσπαθώ...»
«Δεν προσπαθείς Αριανα.Νομιζω έχεις κατάθλιψη καταρχήν.Δεν γίνεται άνθρωπος να κλείνετε σπίτι όλη μέρα και να μην ανοίγει τα παράθυρα καν για να μην μπει φως.Και ξέρω πολύ καλά γιατί δεν φεύγεις.»λεει.
«Για εσένα και τον μπαμπά...»
«Εγώ και ο μπαμπάς αδερφούλα μου αν το πεις ερχόμαστε μαζί σου.Το ξερεις πολύ καλά.Το θέμα είναι ο Σάββας.Δεν θες να αφήσεις τον Σαββα...»λεει.

Είμαι τραγική το ξέρω.

«Πράγμα ανόητο βέβαια αλλα τόσο τρελή που είσαι μαζί του αναμενόμενο...»λεει.

Ξεφυσάω και δεν μίλησα.

Αυτή είναι η μοίρα μου.
Τι να κανω.

***

Ανοιξα την μπογιά.
Ήταν ένα απαλό γκρι.
Σχεδόν άσπρο.

Κουνάω το κομοδινο μου μπροστά και βγάζω τα συρτάρια.
Θα το βάψω σήμερα.
Έχω πολλά στο μυαλό μου και θέλω οπωσδήποτε να ξεχαστώ.