Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 14.

Σάββας.
22 ετων.

ΜΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ ΠΡΩΙΝΑΡΑ.
Και αυγά,και πανκεικς και φρούτα.
Όρμησα πάνω τους.

Την βλέπω με την ακρη του ματιού μου όρθια να με κοιτάζει σοβαρά.
«Δεν θα πας στην σχολή;»ρωταω.

Δεν απανταει.
«Όταν τελειώσεις το φαγητό σε περιμένω στο δωμάτιο.Να μιλήσουμε.»λεει απότομα και χάνεται μέσα στο δωμάτιο της.

Έχει θυμώσει.
Το ίδιο και εγώ.
Έχω θυμώσει με τον εαυτό μου.

Πέρα από το γεγονός ότι ηπια όταν δουλεύω,ηπια ληγμένα ποτα,και όχι μόνο είπα για τον Κωτσόπουλο στην Άρια αλλά παραλίγο θα της έλεγα και για το τι νιώθω για εκείνη.
Και θα τα κατεστρεφα όλα.

Μάθημα ζωής;
Όχι αλκοόλ.
Δεν είμαι συνηθισμένος άλλωστε να το πεινώ.Μόνο να το σερβίρω.Ας μείνω εκεί καλύτερα.

Παίρνω το χρόνο μου να φαω.Ακόμα και το πιάτο επλεινα για να καθυστερήσω.Αλλά είχε περάσει ώρα και ξέρω ότι ότι και να κάνω αυτή η συζήτηση θα γίνει.
Δεν την γλιτώνω.

Πλησίαζω στο κρεβάτι της.Ήταν οκλαδόν πάνω και προφανώς σκεπτική.

Κάθομαι απέναντι της.
Με κοιτάει με τα όμορφα ματάκια της.

«Ξέρω τι θα πεις....»λεω αλλά κάνει νόημα να σταματήσω να μιλάω.

«Θα μιλήσω εγώ πρώτη Σαββα...»λεει σιγανά.

Βολεύτηκα και περίμενα τι θα πει.

«Από τότε που έχεις έρθει εδώ να μείνουμε μαζί με έχεις κάνει πολύ χαρούμενη.Με βοήθησε αυτό όσο τίποτα άλλο...»λεει.

Εμένα να δεις.

«Βρήκες την πρώτη δουλειά που σου είπαν,ξεκίνησες αμέσως,πληρώνεις για το νοίκι και για ότι άλλο χρειάζεται.Με εκανες να σταματήσω την δουλειά για να συγκεντρωθώ στο διάβασμα και πραγματικά δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά...»

Να με ευχαριστήσει που με άφησε να μείνω μαζί της;
Λες και είχα άλλη επιλογη μέσα μου.
Λες και μπορώ ας πούμε μακριά της.

«Είσαι το στήριγμα μου πάντα και για πάντα.Αλλά δεν είχα καταλάβει ότι όσο εσυ ανέβαζες εμένα,κατεβαζες τον εαυτο σου.Ότι παραμελούσες τα όνειρα σου για μένα...»
«Ποια όνειρα Άρια;Δεν έχω όνειρα εγώ...»
«Δεν έχεις επειδή εγώ σε εμποδίζω.Τώρα το κατάλαβα.Αργησα αλλά το κατάλαβα...»λεει καθώς παίζει με τα δάχτυλα της καθώς μιλάει.