Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 17.

Αριάνα.
24 ετών.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟ.
Πολύ μεγάλο.
Τα πάντα γύρω ήταν σαν αυτά που βλέπω στις ταινίες και στις σειρές στην τηλεόραση.
Ακριβά.

«Και ποσό πληρώνεις για να μένεις εδώ;»ρωταω καθώς βάζει την βαλίτσα μου μέσα.
«Δεν πληρώνω.Το πληρώνει η ομάδα»απανταει.

Τυχεράκιας.

Δεν το πιστεύω ότι είμαι στο Μιλανο.Σαν όνειρο ειναι.

Ήρθε ο Σεπτέμβριος και έτσι έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα εισιτήρια που μου είχε πάρει δώρο για την αποφοίτηση μου.
Τον άλλο μήνα ξεκινάω πρακτική σε ένα γραφείο έτσι είναι η τελευταία ευκαιρία που μπορώ να λείψω μέρες.

Βγαίνω σε ένα παράθυρο που ήταν τεράστιο και έβλεπε το κέντρο του Μιλανου.
Σου κόβει την ανάσα αυτή η θέα.

Έρχεται δίπλα μου και σταματάει και αυτός.
Και τον χάζευα.
Αυτή η θέα και αν σου κόβει την ανάσα..

Πάντα ήταν όμορφος ο Σάββας αλλά τώρα είναι αλλιώς.Είναι πιο...άντρας.Έχει λίγο μούσι,έχει μαλλιά μοντέρνα χτενισμένα,έχει ωραίο στυλ.

Θεέ μου δεν έπρεπε να έρθω εδώ.
Μόνο κακό μου κάνει να τον έχω τόσο κοντά μου.
Να τον έχω τόσο κοντά μου και όμως τόσο μακριά μου.

Γύρισε να με κοιτάξει.
«Τόσες μέρες είχε καλο καιρο.Τώρα βρήκε να χαλάσει ο καιρός...»λεει γιατί έξω είναι λες και θα βρέξει.
Συνεφα και μουντάδα.

«Δεν πειράζει.Μαρεσει και η βροχή...»λεω.
Χαμογελάει στραβά.

Δεν το πιστεύω ότι είμαι εδώ.
Ότι θα μείνω μια εβδομάδα μαζί του και μόνο.

«Έχω κανονίσει κάποιες μέρες να μην κάνω τίποτα αλλά όχι όλες.Προσπάθησα αλλά..»
«Μην δικαιολόγεισαι. Σαββα.Δεν θα σταματήσεις την ζωή σου επειδή είμαι εγώ εδώ.Το καταλαβαίνω»λεω αφού δεν περιμένω να αλλάξει το πρόγραμμα του για μένα.
Ποια είμαι στο κάτω κάτω;

«Τι λες να πάμε να φάμε κάτι στο κέντρο;Σήμερα δεν έχω τίποτα άλλο»λεει.
Με κοιτάει με αυτά τα πράσινα μάτια που έχει και νομίζω μου καίει τα σωθικά να πούμε.

«Καλή ιδέα.Πάω μόνο να αλλάξω.»λεω και πήγα να πάρω τις βαλίτσες αλλά με πρόλαβε.
Έτσι που είχα το χέρι μου πάνω και έβαλε το δικό του απότομα,το χέρι μου άγγιξε το δικό του και κάτι στο στομάχι μου άρχιζε να χωρευει.