Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 12.

Σάββας.
21 ετών.

«ΕΦΕΡΑ ΦΑΓΗΤΟ!» .
Φωναξα  γιατί είναι στο δωμάτιο της και δεν θα ακούει.

Βγαίνει ντυμένη και όχι με τις πιζαμες.
«Φευγω.Δεν προλαβαίνω να φαω!»λεει και πιάνει τα αθλητικά της από την πόρτα και τα βάζει.

«Που πας;»
«Πήρα την πρωινή βάρδια»
«Μα είχες πάρει και την απογευματινή...»λεω μπερδεμένος.
«Δεν πειράζει.Αντέχω»
«Άρια...έχουμε πει να εστιάσεις στις σπουδές σου.Έχεις εξετάσεις σε λίγες μέρες...»
«Θα διαβάσω.Θα τα πάω καλά.Όλα θα πάνε καλά.»λεει και παίρνει την ζακέτα της και την φοράει.

Έχει εδώ και κάποιους μήνες που έχει πιάσει δουλειά στο σινεμά της γειτονιάς.Μικρό μεν αλλά είναι το μόνο έτσι οι φοιτητές πάνε όλοι συχνά εκεί.

Αλλά δουλεύει πολύ.
Πράγμα που δεν χρειάζεται.
Λεει ότι έχει ανάγκη από λεφτά αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει.
Είπα θα πληρώνω εγώ το νοίκι και εκείνη θα συγκεντρωθεί στις σπουδές της.
Αλλά κάτι την έχει πιάσει από πέρσι και συνέχεια κάτι κάνει.
Δεν είναι σχεδόν ποτέ σπίτι.

«Εντάξει είμαι;»ρωτάει και την κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω.

Και με μια στολή κοτόπουλου πάλι εντάξει θα ήταν εκείνη.
Παραπάνω από εντάξει βασικά.

Πλησιάσω και παίρνω μια χούφτα από τα μαλλιά της που ειχε πάει από την άλλη μεριά όταν έσκυψε να βάλει τα παπούτσια της.Τα άφησα απαλα κάτω και τα χάιδεψα με τα δάχτυλα μου.
Είναι πάντα τόσο απαλα.

Και εκεινη είναι πάντα τόσο πανέμορφη.

Έτσι όπως κατέβαινε το χέρι μου άγγιξε το μάγουλο της και εκείνη πετάχτηκε πίσω.Με ένα μεγάλο βήμα.
«Θα...θα...θα...θα αργήσω»λεει και τρέχει έξω.

***

Το μπολ με το ποπκόρν είχε αδειάσει.
Οι τίτλοι τέλους ήταν στην οθόνη τώρα.

Και είναι η στιγμή που τελειώνει μια ταινία και κάθεσαι στην ησυχία να συνηδητοποιεισεις  τι είδες.

«Της βάζω ένα μεγάλο δέκα!Τι ήταν αυτό που μόλις είδαμε;!»λεει εκείνη πρώτη.
«Μαρεσουν οι πολεμικές ταινίες»λεω και το βγάζω από το Netflix.
«Και εμένα»λεει.

Εγώ κάθομουν ξαπλωμένος με μια κουβέρτα και εκείνη από την άλλη χωρίς τίποτα.Βλέπω κατεβάζει τα μανίκια της πιζαμας της και μαζεύεται.
Σαν να κρυώνει.