Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 6.

Σάββας.
16 ετών.

«ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΚΑΠΩΣ ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΗ...».
Η φωνή της Άρια γεμίζει όλο το τραπέζι μας καθώς λεει για μια ταινία που είδαμε χθες το βράδυ.

Και ήταν και αργά έτσι κουτουλαω λίγο.

Βγήκαμε με τα παιδιά να φάμε και απλά περιμένουμε στο τραπέζι μας.
«Θες το απόγευμα να κάνουμε κάτι μαζί;»ρωτάει η Αλίκη δίπλα μου και με το χέρι της χαϊδεύει το πόδι μου.
«Μαζί δεν ήμαστε τώρα;»ρωταω.
Πλησιάσει στο αυτί μου.

«Εννοώ μόνοι μας...»λεει πονηρά.
«Θα δούμε»λεω.

Το χέρι της ανέβαινε αλλά το έβγαλα πριν φτάσει εκεί που θέλει εκείνη να φτάσει.
Τι θέλει;
Να μου σηκωθεί έδω πέρα στο τραπέζι και να γελάνε τα παιδιά για κανα χρόνο;

«Ήρθε το φαγητό!»φωναζει η Μαρία και βλέπω την σερβιτόρα με τα φαγητά μας επιτέλους.

Τα αφήνει όλα μπροστά μας και πιάνω άμεσως το μπέργκερ μου γιατί πεινάω και ολας.Με το που δαγκώνω καταλαβαίνω ότι μέσα έχει και πικλες.
Και δεν έχω θέμα με τις πικλες.
Μαρεσουν.

Αλλά η Άρια πήρε το ίδιο με εμένα.Και το θέμα είναι ότι εκείνη σιχαίνεται τις πικλες.

Την βλέπω που καθώς μιλάει παίρνει το μπέργκερ της αλλά της το παίρνω από το χέρι χωρίς καν να σταματήσει να μιλάει.

«Και έτρεχαν αίματα.Ήταν αηδία..»άκουσα να λεει στα κορίτσια καθώς εγώ άνοιξα το μπέργκερ της και έβγαλα τις πικλες.

«Τι ακριβώς κανείς;»ρωτάει η Αλίκη καθώς μασάει σην σαλάτα της.
«Δεν της αρέσουν οι πικλες...»ψιθύρισα και όταν τελείωσα το έβαλα στην θέση τους και έβαλα από πάνω του λίγη κέτσαπ.

Όχι μέσα στο μπέργκερ.Πάνω.
Γιατί ετσι το θέλει.

Περίεργο;
Ναι.
Το έχω συνηθίσει;
Πάλι ναι.

«Και φοβόμουν τόσο που κρύφτηκα πίσω από την πλάτη του Σαββα...»συνέχισε να λεει στα κορίτσια καθώς πήρε το μπέργκερ και το δάγκωσε.

Αλλά φυσικά έγινε χάλια.
Παντού στο στομα της είχε κέτσαπ.

Καμία φορά νιώθω ότι είναι ένα παιδί σε σωμα 16χρονης.

Παίρνω χαρτι αφού δεν πρόκειται να φαω σήμερα και με το χέρι μου την γύρισα προς τα εμένα και την σκούπισα.