Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 10.

Σάββας.
19 ετών.

ΚΑΘΑΡΙΖΑ ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ  ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΑΜΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ.
Σε δέκα λεπτά.

Ευτυχώς κοιμήθηκα πολλές ώρες σήμερα και είμαι πανέτοιμος για απόψε.

Είναι Σάββατο Αρα θα γίνει χαμός.
Τις καθημερινές είναι πιο ήρεμα αλλά Σαββατοκύριακο οι φοιτητές ξεσαλώνουν για τα καλά.

Μια γνωστή μυρωδιά ήρθε στα ρουθούνια μου και όταν σήκωσα τα μάτια μου ηλεκτρίστηκε όλο μου το σωμα.

Ήταν εκείνη.
Πανέμορφη όπως πάντα.

Με ένα έντονο κόκκινο φόρεμα.Μέχρι τα γόνατα αλλά με ένα σκίσιμο ως το μπούτι της.Με τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά της που είναι ίσια.Με το κραγιόν ίδια απόχρωση με το φόρεμα.

Ο Θεέ μου.
Πως γίνεται να είναι αληθινή;
Να υπάρχει όντως αυτό το πλάσμα και να μην είναι δημιούργημα της φαντασίας μου;

«Πως είμαι;»ρωτάει και με φέρνει στην πραγματικότητα.
Στην πικρή πραγματικότητα.

Κάνει μια στροφή.

«Καλή είσαι.Για..για που σήμερα;»ρωταω.
«Θα πάμε να φάμε σε ένα κινεζικό είπε ο Σπύρος.Καλο μαγαζί.Ελπίζω να είμαι καλά ντυμένη..»λεει και κοιτάει το φόρεμα της.

Μόνο καλα;
Ο Θεέ μου.
Όλη η όρεξη για δουλειά που είχα έφυγε.

"Κινεζικό;Πρόσεχε θα σε πιάσει πάλι η κοιλιά σου..»λεω αφού το προηγούμενο μήνα μετά από Κινέζικο της είχε πιάσει το στομάχι της και έκανε εμμετο.
«Τυχαίο ήταν.Δεν έφταιγε αυτό...»λεει αμέσως.

Ναι ναι τυχαίο.
Φυσικά.

«Πάλι εδώ αυτή;Κάθε φορά που δουλεύεις εδώ είναι.Κάτι τρέχει.Το καταλαβαίνεις αυτό έτσι;»ρωτάει.

Γυρνάω να δω που κοιτάει.
Είναι η Βασιλική.

Με χαιρετάει με ένα νεύμα και το ίδιο κάνω και εγώ.

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς...»λεω και βλέπω τι μπουκάλια έχουν τελειώσει για να φέρω αλλά από μέσα.
«Έλα φιλαράκι μου.Είσαι έξυπνος.Σε γουστάρει τρέλα...»λεει.

Οκ.
Ίσως το εχω καταλάβει αυτό.
Έρχεται πολύ συχνά και πολλές φορές μόνη της και κάθεται δίπλα μου στο μπαρ ενώ πιάνουμε συζήτηση για γενικά και αόριστα πράγματα.