Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 7.

Αριανα.
17 ετών.

Η ΠΟΡΤΑ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΗ.
Μπαίνω μέσα και την βλέπω να βάζει σούπα σε ένα πιάτο.

«Θεία Λένα...»ψιθυρίζω για να μην την τρομάξω και γύρισε το κεφάλι της προς τα εμένα.

Τα μάτια της κόκκινα.
Tα ρούχα της σκούρα.
Το πρόσωπο της χλωμό.

«Έλα Άριανα μου...»λεει και πλησίασα.

Δεν ήταν και στα καλύτερα της.
Αναμενόμενο όμως.
Όλα έγιναν ανω κάτω στην ζωή της.

«Πως είσαι;»ρωταω.
«Άσε με εμένα.Πάρε αυτό»λεει και σπρώχνει το πιάτο προς τα εμένα.

«Έχει δυο μέρες να φάει.Ούτε νερό έχει πιει.Το μόνο που κάνει είναι να κοιτάει το ταβάνι»λεει για τον Σαββα.

Με τρομάζει.

Πριν τρεις μέρες έθαψε το πατέρα του.Καρδιακό.Και ήταν νέος και υγιής και κανείς δεν το περίμενε να έφευγε ετσι.

Και από τοτε ο Σάββας είναι ένα φάντασμα.
Ένας ζωντανός νεκρός.
Κάθεται απλά στο κρεβάτι ξαπλωμένος και κοιτάει το ταβάνι.Ούτε μιλάει.Ούτε κλαίει.Ούτε τίποτα.
Καμία αντίδραση.
Και αυτό με φοβίζει.

Τον αγαπούσε τον μπαμπά του.

«Άστο σε εμένα...»λεω και πιάνω το πιάτο με το ένα χέρι μου.
«Σε ευχαριστώ αγάπη μου»λεει και πάω προς το δωμάτιο του.

Δεν χτυπάω επειδή ξέρω δεν θα απαντήσει.
Έτσι απλά μπαίνω.

Και τον ειδα έτσι ακριβώς όπως το υποψιαζόμουν.
Στο κρεβάτι.Να κοιτάει το ταβάνι.Με τα προχθεσινά ρούχα.

Και σπαράζει η καρδιά μου.
Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι.
Δεν αξίζει να είναι έτσι.

«Ήρθα και εγώ»λεω για να του κινήσω την προσοχή αλλά δεν κούνησε ούτε βλέφαρο.

Αφήνω το πιάτο στο γραφείο του και ενώ νιώθω το κινητό μου στην πίσω τσέπη να δονείτε δεν του έδωσα σημασία.
Ο Ηλίας θα είναι αλλά θα τον πάρω μετά.

«Θες να πάμε καμία βόλτα;Να πάρουμε καθαρό αέρα;»ρωταω αλλά πάλι καμία αντίδραση.

Τσάμπα προσπαθώ έτσι;

Βγάζω τα αθλητικά μου και ξαπλώνω δίπλα του στο κρεβάτι του.Στην αρχή κοίταζα και εγώ το ταβάνι μαζί του.Αλλά τα λεπτά περνούσαν.
«Σαββα πρέπει να φας κάτι.Θα λυποθημησεις στο τέλος»του λεω σιγά.