Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 2.

Σάββας.
12 ετών.

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ.

«Αγόρι μου...»λεει η θεία Δώρα.
«Γεια σου Θεία.Ελπίζω μην ενοχλώ...»
«Εσυ;Ποτέ!»λεει λες και με μαλώνει.

Πάντα αυτό της λεω και πάντα αυτό απανταει.

«Μου έλειψες»λεει.
«Χθες ήμουν εδώ»της είπα.
«Εδώ είναι το σπίτι σου.Να έρχεσαι όποτε θες»απανταει.

Και δεν υπερβάλει όπως νόμιζα.
Όχι.
Με αγαπάει.
Βασικά όχι μόνο με αγαπάει.
ΜΕ ΛΑΤΡΕΥΕΙ.

Λεει ότι πάντα ήθελε αγόρι και δεν έκανε αφού μόνο δυο κορίτσια έχει έτσι με έχει εμένα σαν γιο.
Και κάπως έτσι μπορώ να έχω ότι θέλω με ένα χαμόγελο και δυο γλυκά λόγια.

«Η Αριανα είναι στο δωμάτιο της...»λεει και ξεκίνησα ήδη να περπατάω μέχρι εκεί.

Και φυσικά και όταν μπήκα μέσα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της να κάνει τα μαθήματα της.
Που κανείς στην ηλικία μας δεν κάνει επειδή είναι ΣΑΒΒΑΤΟ!

«Είσαι ανώμαλη.Δεν εξηγειτε αλλιώς...»της λεω και γυρνάει να με δει.
«Τι κανείς εσυ εδώ;»ρωτάει.
Με κοροϊδεύει;

«Είπα θα περάσω να σε πάρω στις πέντε το απόγευμα.Μάντεψε τι ώρα είναι;»ρωταω.
«Πέντε το απόγευμα;»ρωτάει.
«Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις...»λεω και εκείνη πιάνει το πρώτο μαξιλάρι που βρίσκει στο κρεβάτι της και μου το πετάει.
Αλλά το πιάνω.

«Ντύσου!»φωναζω μετά και εκείνη σηκώνεται και πάει στην ντουλάπα της να δει τι θα φορέσει.

Κάθομαι στην περιστρεφόμενη καρέκλα και το πρώτο πράγμα που βλέπω στο γραφείο της είναι ένα χρωματολόγιο.

Το πιάνω στα χέρια μου.
«Μην μου πεις ότι θες να αλλάξεις χρώμα πάλι στο δωμάτιο σου!»λεω γιατί είναι κάπως τραγικό το όλο πράγμα.
ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΤΟ ΕΒΑΨΕ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ.

«Ίσως...»λεει και τρέχει στο μπάνιο να αλλάξει.

Το Ίσως της σημαίνει οπωσδήποτε.

Σε δυο μέρες έχει γενέθλια η μαμα μου και θέλω να της πάρω κάτι ωραίο.Γιατί αν δεν το κάνω θα γίνει Ο ΧΑΜΟΣ.Θα αρχίσει να γκρινιαζει και να λεει ότι δεν την αγαπάω και μετά θα το πάει στο ότι έναν μοναχογιό έχει και αυτός ούτε ένα δώρο δεν μου πήρε.
Με λίγα λόγια είμαι αναγκασμένος να της πάρω κάτι.
Δεν έχω επιλογη εδώ πέρα.