Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 28.

Σάββας.
30 ετών.

ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΕΝΑ ΣΟΚ ΕΔΩ ΠΕΡΑ.

Δεν ξέρω τι έγινε.Τι έχει γίνει.Τι συμβαίνει.

Ήρθαμε στο νοσοκομείο και την έβαλαν σε ένα δωμάτιο και της πήραν αίμα και την κοίταξε ένας γιατρός και τώρα εκείνη κάθεται αμίλητη και κοίταζε το κενό.

Είναι ένα ράκος.
Μιλάω και δεν απανταει καν.

Είμαι στο Τσακ να πάρω τηλέφωνο τον μπαμπά της.

Μια γιατρός έρχεται και σηκώνομαι από την θέση μου.

«Αριανα έτσι;»ρωτάει.
Εκείνη απλά κουνάει το κεφάλι της.

«Λυπάμαι αλλά...»ξεκινάει η γιατρός αλλά εκείνη την σταμάτησε.
«Ξέρω.Εχασα το μωρό μου έτσι;»λεει εκείνη.

Τι;
Μωρό μου;

Η...η Άρια είναι...ήταν...έγκυος;

«Λυπάμαι.»λεει η γιατρός.

Τι..τι συμβαίνει εδώ;

***

Πήρα ένα καφέ στον διάδρομο.
Ήταν χάλια.
Αλλά το ηπια.
Μονορούφι.
Επειδή το είχα ανάγκη.

Το πετάω και μπαίνω πάλι στο δωμάτιο.Δεν ξέρω και εγώ τι ώρα είναι πια.Ακομα προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει.

Όταν την είδα να πονάει τρελάθηκα.
Όταν την είδα να αιμορραγεί και να κλαίει σχεδόν πέθανα.

Ποτέ δεν άντεχα να την βλέπω να πονάει.

Ήταν στο κρεβάτι ακριβώς όπως την άφησα.
Δεν είχαμε μιλήσει από όταν ηρθε η γιατρός να της πει τα κακά νεα.
Δεν φαίνεται να θέλει να μιλήσει.

Είχα αφήσει ανοιχτο το παράθυρο να μπει λίγος αέρας αλλά όταν είχε λίγο ψυχρά το έκλεισα αμέσως.
Την πλησίασα.

«Χρειάζεσαι κάτι;Λίγο νερό;»λεω και έφτιαξα τα μαξιλάρια στην πλάτη της.
Κουνάει αρνητικά το κεφάλι.

«Θες μήπως να κλείσω το φως να κοιμηθείς;Να πάρω τον μπαμπά σου;Τον Διονύση;Να φωνάξω τον γιατρό;Τι χρειάζεσαι;»ρώτησα κοντά της.

Δεν απάντησε.
Αλλά άρχισε να κλαίει πάλι.
Με λιγμους.
Και δεν έχω χειρότερο.