Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 26.

Σάββας.
29 ετών.

ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ.
Δυσκολεύομαι πολύ σε αυτό το τραπέζι.

Είμαι που είμαι γκαντέμης αλλά έπρεπε φυσικά και να έρθουν στο ίδιο μαγαζί.
Δηλαδή τύχη βουνό που λένε...

Προσπαθώ να μην την βλέπω αλλά είναι δύσκολο.
Γιατί είναι η Άρια.
Και είναι πανέμορφη.

Όχι Σαββα.
Όχι.
Παντρεύεται.
Και εσυ είσαι με την Ελευθερία.
Και προχώρησες.
Και είσαι χαρούμενος επιτέλους.

Δεν μπορώ να το κάνω στον εαυτό μου αυτό πάλι.

Χτυπάει το τηλέφωνο του Διονύση και μας κάνει νόημα ότι είναι από δουλειά και βγαίνει έξω καθώς μιλάει.

«Μωρό μου πάω τουαλέτα και ερχομαι..»λεει η Ελευθερία και σηκώνεται από το τραπέζι και χάνεται μέσα.

Και έγινε αυτό που δεν ήθελα να γίνει.
Να μείνουμε μόνοι.

Εκείνη κοίταζε τα νύχια της και εγώ έπαιζα με το φαγητό που προφανώς δεν έχω αγγίξει.
Η ησυχία ανάμεσα μας φωναζε.
Ειρωνία έτσι;

«Πάντως....»είπα και με κοίταξε.

Ο Θεέ μου.

«Πάντως μπορείς να κανείς ότι θες με το σπίτι.Να το πουλήσεις,να το νοικιάσεις...»λεω αφού μάλλον είναι θέμα αυτό για εκείνη.
«Δεν θα κάνω τίποτα από τα δυο Σαββα.Το σπίτι θα μείνει εκεί.Ετσι όπως είναι.Με τα έπιπλα μας και τα ξεχασμένα σκονισμένα πράγματα μας...»λεει.

Η καρδιά μου βάρυνε με αυτό.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε.Εχουν γίνει τόσα πράγματα.Φαινεται τόσο μακρινό αλλά στην ουσία δεν είναι τόσο.

Απομακρύνεται σιγά σιγά σαν όνειρο όλα αυτά που ζήσαμε.Φευγουν όλα.Εκτος από τα συναισθήματα μου για εκείνη.
Που όταν την είδα πριν λίγο μετά από καιρό κατάλαβα ότι δεν έχουν αλλάξει.

Και είμαι καλά με την Ελευθερία.
Την νοιάζομαι και με καταλαβαίνει και είναι ο τέλειος άνθρωπος να είμαι κοντά της.
Αλλά...αλλά υποθέτω δεν είναι η Άρια έτσι;
Καμία τους δεν είναι η Άρια.

«Οι αναμνήσεις από τότε μοιάζουν μακρινές.Αλλα θα κανείς καινούργιες άλλωστε.Παντρευεσαι...»λεω και εκείνη κοιτάει στο κενό για λίγο.
Και φαίνεται σκεπτική.