Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 27.

Αριανα.
30 ετών.

ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΒΓΑΖΩ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
Εκείνος δεν το κάνει όμως.

Γύρισα να τον κοιτάξω.

«Θα...βγω.Θα βγω με τα αγόρια.Χρειαζομαι να...ξέρεις...»λεει.
«Ξέρω»απανταω και φεύγει.

Χωρίς φιλί.
Χωρίς αγκαλιά.
Χωρίς τίποτα.

Είναι δύσκολο και για εκείνον.
Το ξέρω.
Και δεν θέλω να τον κατηγορώ ή να μην του δίνω τον χρόνο του.
Ότι νιώθω εγώ το νιώθει και αυτός.

Απλά πλησιάσω στο κρεβάτι  και ξαπλώνω με τα ρούχα.
Παίρνω την κουβέρτα και σκεπάζομαι με αυτήν.

Στιγμές σαν και αυτές μου λείπει η μαμα μου περισσότερο.

Πιάνω την κοιλιά μου.

3η.
3η φορά που χάνω το μωρό μου στην κοιλιά μου.
3η φορά που νιώθω ότι κάτι κάνω λάθος.

Μετά τον γάμο απόφασισαμε να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας.
Προσπαθήσαμε μια φορά.
Τίποτα.
Προσπαθήσαμε πάλι.
Πάλι τίποτα.
Και τώρα είναι η Τρίτη φορά.
Τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει.
Κανείς δεν ξέρει.
Όλα φαίνονται φυσιολογικά.
Όλα λειτουργούν καλά.
Κάναμε όλες τις εξετάσεις και εγώ και ο Διονύσης.
Όλες βγήκαν μια χαρά.

Και αυτό με νευριάσει πιο πολύ.
Ότι όλα δείχνουν καλά αλλά εγώ συνεχιζω να...
Να μην μπορω να γίνω μάνα.

Και η ιστορία επαναλαμβάνετε.
Ξανά και ξανά.

Έχω καθυστέρηση,κάνω τεστ,βγαίνει θετικό,πετάμε από την χαρά μας,προσέχουμε και μετά από λίγες εβδομάδες  αιμορραγώ.
Και το χάνω.

Και δεν το αντέχω αυτό.
Δεν μπορώ να το ξαναπεράσω.

Δάκρυα έπεφταν στα μάγουλα μου και το μόνο που σκεφτόμουν είναι ποσό μόνη νιώθω.

***

«Χρόνια πολλά μπαμπάκα»λεω και τον αγκαλιάζω σφιχτά.

Μαζευτήκαμε σπίτι του.
Έχει γενέθλια.
Δεν ήθελε να τα γιορτάζει όπως και κάθε χρόνο αλλά επέμενε η θεία Λένα να του πάρουμε μια τούρτα και να μαζευτούμε.