Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 30.

Σάββας.
31 ετών.

ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΝΑ ΔΩ.

Φόραγε πιτζάμες με καρδιές,παντόφλες με γατούλες και μια ρόμπα δυο νούμερα μεγαλύτερη της.
Το πρόσωπο της είναι μαύρο.
Φοράει μάσκα.
Έτσι δεν το λένε αυτό οι γυναίκες;
Το ξέρω από την Ελευθερία.

«Ακόμα δεν είσαι έτοιμη;»της λεω.
Ξεφυσάει και μπαίνει μέσα.Την ακολουθώ μέχρι που φτάνουμε στο σαλόνι.

«Σαββα σου είπα δεν ερχομαι...»λεει.
«Και εγώ σου είπα θα έρθεις!»
«Όχι...»
«Έλα.Θα είναι ωραία.»
«Ωραία για σένα.Που είχες επιτυχία στην ζωή σου.Οχι για μένα»κλαψουρίζει.

Για αυτό δεν θέλει να έρθει;

«Πήγαινε να ντυθείς Άρια...»
«Όχι.»
«Κανείς σαν μωρό τώρα.Εισαι μια νέα γυναίκα,31 ετών με σταθερή δουλειά,δικό σου σπίτι και πολλά όνειρα και φοβάσαι μια παλιά συνάντηση συμμαθητών;»λεω.

Μας πήραν χθες από το σχολείο τα παιδιά.Ειχαν μια ιδέα να μαζεύτουμε  όλοι στο σχολείο να θυμηθούμε τα παλιά.Μετα από 13 χρόνια.

Με τους περισσότερους έχουμε χαθεί.Για να μην πω με όλους.Κατι που λέγεται ζωή μας κρατάει απασχολημένους υποθέτω.

«Ναι οκ φοβάμαι!Ολοι θα έχουν να μου την λένε.Που χώρισα.»
«Χώρισες δεν πήρες ναρκωτικά.Αντε να ντυθείς.Να βγεις και λίγο από το σπίτι»λεω και γυρνάω στην τηλεόραση.

«Βλέπεις μετά παιδικά»λεω.
Περπατάει νευριασμενη μέχρι το δωμάτιο της να αλλάξει.

Είναι οι παλιοί μας φίλοι.
Ωραία θα είναι.

Κάθομαι στον καναπέ και χάζευα παιδικά.
Ποσό καιρό έχω να δω;
Πολλά.

Χάζεψα λίγο το κινητό όταν παρατήρησα ότι δεν είχε κλείσει τελείως την πόρτα.Οτι ήταν ελάχιστη ανοιχτή.
Και ότι έβλεπα καθαρά από εδώ που καθόμουν εκείνη.

Είχε βάλει ένα μαύρο φόρεμα αλλά δεν είχε κλείσει ακόμα το φερμουάρ.

Όλη η πλάτη της ήταν έξω.
Μέχρι λίγο πάνω από τα οπίσθια.

Ο Θεέ μου.
Έχει ωραία πλάτη.
Όπως και έχει ωραία τα πάντα.

Άνοιξα λίγο το πουκάμισο γιατί δεν υπάρχει αέρας εδώ μέσα ξαφνικά.Και ενώ δεν έπρεπε να κοιτάζω άλλο δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από εκεί.