Αν Δεν Πεις Το «ΣΑΓΑΠΩ»

Κεφαλαιο 18.

Σάββας.
25 ετών.

«ΕΧΩ ΚΑΛΑ ΝΕΑ!»λεει και μπαίνει μέσα.

Καλά;
Τα καλά τα δικά μου είναι μακριά από τα καλά τα δικά του.

«Σταματάω την διατροφή και μπορώ να τρώω ότι θέλω;»προσπαθώ να μαντέψω.
«Όχι Σαββα.Αυτό ποτέ δεν θα γίνει.Έχω καλά καλά νέα!»λεει.

Γελάει;
Πως και έτσι;
Δεν γελάει και συχνά.

«Στο αυριανό αγώνα θα έρθουν κάποιοι να σε δουν.Θέλω να σκίσεις!»λεει ενθουσιασμένα.
«Άσε με να μαντέψω.Ποια γλώσσα θα χρειαστεί να μάθω αργότερα;»ρωταω.
«Είναι νωρίς να πω.Αλλά πάμε μακριά.Πιο μακριά από την Ελλάδα ακόμα...»λεει.

Υπό κανονικές συνθήκες θα νευρίασα αλλά τώρα πλέον δεν ξέρω.

Ο λόγος πέρα από το να βλέπω την μαμα μου ήταν η Άρια.
Με την Άρια όμως από πέρσι έχουμε απομακρυνθεί Αρα δεν έχει και πολύ σημασία αν είμαι μακριά ή όχι μάλλον.

Δεν μαλώσαμε.
Ούτε εγινε κάτι συγκεκριμένο.
Απλά στην αρχή μιλάγαμε 5 φορές την εβδομάδα,που αργότερα έγινε 3 και τώρα μια φορά το μήνα σχεδόν.

Μέσα σε ένα χρόνο μόνο έχουν αλλάξει πολλά.
Όλα στην σχέση μας.

Δεν με πέρνει συχνά και πολλές φορές όταν την παίρνω είναι απασχολημένη με κάτι.
Ή έτσι λεει.
Ποιος ξέρει.

«Εσυ ξέρεις...»λεω βαριεστημένα και βάζω τα αθλητικά να πάω να τρέξω για λίγο.
Θέλω καθαρό αέρα.

«Φυσικά και εγώ ξέρω.»λεει σαν σωστή ψωνάρα που είναι.
«Θα βάλω τα δυνατά μου αν ήρθες για αυτό.Πάντα τα βάζω»λεω και σηκώθηκα να φύγω αλλά μπήκε μπροστά μου.

«Να μιλήσουμε λίγο πριν φύγεις...;»λεει μετά σοβαρός.
«Για δουλειά;»
«Για εσενα»λεει και με ξαφνιάζει το τελευταίο.

«Για μένα;»
«Τελευταία έχεις πέσει.Φαίνεται από την ψυχολογία σου.Φαίνεται και από τον τρόπο που παίζεις μπάλα προφανώς»
«Βάζω ακόμα γκολ πάντως!»
«Σαββα κόψε την πλάκα για μια φορά.Μιλάω σοβαρά χωρίς σπόντες και εξυπνάδες.Τι έχεις;Είναι κάτι σοβαρό;Έχει γίνει κάτι;»

Φαίνεται να ανησυχεί.
Αλλά δεν χρειάζεται.

Να πω τι;
Η κολλητή μου που τυχαίνει να είναι και ο έρωτας της ζωής μου ή έτσι θέλω να πιστεύω,με έχει γραμμένο τελευταία;
Οτι δεν ξέρω τι κάνει,αν είναι καλά και αυτό με σκοτώνει;
Τι να πω;
Οτι είμαι για λύπηση επειδή την σκέφτομαι όλη μέρα;
Τι;