Atlanta'nın Kalbi | Tamamlandı

3. Bölüm

3. BÖLÜM

Medya: Melisa ve Evren.

Bahar'ın bakış açısından

***

"Iy." Diyerek geriye doğru kaçtım. Çubuk saplayamayacak kadar fazla sayıdalardı.

Melisa ve Evren 2-3 tanesini daha çubukla öldürdü ama yeterli değildi sürekli geliyorlardı. Ardı arkası kesilmiyordu.

"Gerçekten kusacağım." Dedi Evren. Yüzünde bu söylediğini doğrular bir ifade vardı.

Geriye doğru kaçarcasına sendelediler. Ayaklarının etrafını sarmışlardı. Melisa, zıplayarak içlerinden çıktı. Etraftaki insanlar, dükkanların içine kaçıyorlardı. Biz de mi dükkanlara kaçmalıydık? Şu an ortada yem gibi durmak iyi bir fikir miydi?

Hemen arkamızda bir tane bank vardı. Üçümüz de koşarak üzerine çıktık. Her yerden geldikleri için fazla uzağa gidememiştik.

Saniyeler içinde bankın altı da tamamen simsiyah böceklerle kaplanmıştı. Dehşete düşmüştüm. Bank yerinden sökülecek gibi sallanıyordu.

Melisa, Evren'e döndü. "Parlak bir fikrin var mı?" diye sordu.

Evren cevap vermediğinde mahvolduğumuzu anlamıştım.

Melisa, "Bunlar şeye benziyor."  Dedi. Hemen arkasından Evren'e döndü. "Senin anaokulunda çizdiğin köpek resmine."

Evren, gözlerini böceklerden ayırmayarak yanıtladı. "Sence şu an konumuz anaokulunda çizdiğim köpek resmi mi?"

"O kadar korkunçtu ki 2 gün o resim rüyalarıma girmişti."

Üzerinde durduğumuz bank, parçalanırcasına yere eğildiğinde dudaklarımdan hafif bir çığlık kaçtı. Melisa, öne eğildi. "Bankın ayaklarını yiyorlar?" dedi.

Bankın sağ tarafı yere eğilmişti. Bir tane yaratık o kısımdan yukarıya tırmanmaya çalışıyordu. Evren, elindeki sopa ile kafasına bir tane indirdi. Dengesini kaybeder gibi olunca Melisa, onu tutup dengesini sağladı.

Dikkatimi dağıtan şey, sırtıma doğru bir sıcaklık yükselmeye başlamasıydı.

İki tarafımdan son hız kelimenin tam anlamıyla fokurdayan alevler geçtiğinde korkudan kalbime inecekti. Neredeyse banktan düşecektim.

Ejderha böcekleri... Alev püskürtüyorlar. Korku içinde alevlerin geldiği yöne baktım.

Karşımda üzerlerinde siyah cübbe olan iki kişi vardı. Üzerlerindeki siyah cübbenin etekleri neredeyse yere değecekti. Kıyafetin bir parçası olan kapüşonları vardı.

Ama tuhaf bir şey vardı. Yüzleri gözükmüyordu? Yüzlerini görmeye çalıştığımda sadece karanlık bir boşluk görüyordum. Bu iyi olamazdı herhalde? Yüzsüz adamlar neden buraya gelmişti.

İçimi fena bir tedirginlik kaplamıştı, böceklerin geldiği yerden gelmişlerdi. Bütün bunların sorumlusu bu ikisi miydi? Üstelik yüzlerini görememek çok korkutmuştu beni.

Evren'in yanımda "Şaka yapıyor olmalısın." Diye mırıldandığını duyduğumda içimdeki gerginlik daha da arttı.

Melisa'nın bakışlarında bir tuhaflık vardı. Özlem ve pişmanlık gördüğüme yemin edebilirdim. Benim ona baktığımı fark ettiğinde hızlıca kendisini toparladı ve her zamanki ifadesine büründü.

Karşımdaki kişilerin bize saldırmasını beklerken ikisi de sırt sırta verdi. Etraflarını böcekler kaplamaya başladı. Bizim etrafımızdakiler dahil hepsi o ikisinin etrafında toplanmaya başladı. Karıncaların ölüm çemberine benzer bir şekilde etraflarında dönüyorlardı.