Atlanta'nın Kalbi | Tamamlandı

29. Bölüm

29. BÖLÜM

Yorum arkadaşlar. Yorum. Yorum önemli kdowwjpwjeğfpew

İyi okumalarr <3

Melisa'nın bakış açısından

Alt kattaki salonda oturuyordum. Ayaklarımı aşağıya uzatıp geriye yaslanmıştım. Üzerimde bir rahatlık vardı.

Sanki yapmam gereken hiçbir şey yokmuş gibi rahattım.

Gözlerimi kapattım ve öylece arkama yaslandım. Başka hiçbir şey yapmadan sadece öylece gözlerimi kapattım.

Bu durumdan hiç rahatsız da değildim. Üzerimdeki hafiflik hoşuma gitmişti.

Dışarıdan gelen bir gümbürtü ile irkilerek gözlerimi açtım. Gözlerimle duvarları takip edip sesin nereden geldiğini anlamaya çalıştım. Etrafımı incelemeye başladıkça içime garip bir his doluyordu.

Huzursuz hissettiğim için ayağa kalktım. Sadece içgüdülerim ile hareket ediyordum. Kapıyı açtığımda koskocaman bir karanlık beni karşıladı.

Koridorun ışığı kapalıydı. Önümü zar zor görebiliyordum. Sağı solu yoklayarak ışık düğmesinin olduğu yere ulaşmaya çalıştım. Bütün ışık emilmiş gibiydi. Gittikçe daha da zifiri karanlık oluyordu.

Şu an hiçbir şey göremiyordum. Kendimi bile göremiyordum. Koca bir karanlığın ortasında yürüyordum. Elimle yoklayarak duvardaki ışık düğmesini buldum.

Düğmeyi bulmanın verdiği rahatlık ile derin bir nefes verdim. Işığı açtığımda gözlerimi kör edecek derecede beyaz bir ışık yayıldı. Refleks olarak öne doğru eğildim. Gözlerimi korumak için kolumu kaldırdım.

O kadar beyazdı ki. Rahatsız ediciydi. Etrafta tuhaf bir koku vardı. Sanki temizlik hastası birisi her tarafı dezenfektan ile saatlerce ovalamış gibi yoğun bir koku vardı.

Gözlerim beyaz ışığa yavaşça alıştı. Etrafıma baktığımda içinde bulunduğum koridoru daha net görebiliyordum. Odamın bir alt katındaki koridordaydım.

Bir şey beni huzursuz hissettiriyordu. Hemen üst kattaki odama doğru ilerledim. Beste ile konuşacaktım. Belki bir terslik olduğunun o da farkındaydı.

Odama girdiğimde içeride Beste dışında Bahar'ı da görmeyi bekliyordum ama ikisi de yoktu. Oda boştu. Bıkkınlıkla iç çektim.

Nereye gitmişti bunlar?

Telefonumu çıkarttım ve Beste'yi aradım. "Aradığınız numara kullanıma açık değildir." Uyarısı almam çok sürmedi. Telefonu kendimden uzaklaştırdım ve numarayı kontrol ettim. Doğruydu? Bir hata yoktu.

Okul, olması gerekenden daha fazla boştu. Bu durum dikkatimi çektiği için cama doğru ilerleyip aşağıya baktım. Bahçede de kimse gözükmüyordu. Bu biraz tuhaftı, bahçede hep insanlar olurdu.

Artık açık bir şekilde şüpheleniyordum. Bir şeyler oluyordu. Bu hiç normal değildi.

Aklıma ilk gelen şeyi yaparak yandaki odaya gittim. Kapısını çaldım. Kimse yanıt vermedi. Cevap gelmeyince odanın kapısını izinsiz açıp içeriye girdim.

Boştu?

Hayır, oda boş değildi. Karşımdaki yer boşluktu. Simsiyah bir hiçlik vardı. Video oyunlarının haritalarındaki henüz yüklenmemiş yerler gibi gözüküyordu.

Odadan çıktım ve bir yandaki odanın kapısını da çaldım. O da açmadı.

"Ne oluyor ya?" Diye kendi kendime sorguladım. Neden kimse yoktu?