Σε απόσταση ασφαλείας

Έχεις θράσος!

Το επόμενο πρωί, τον περιμένω στην καφετέρια, απέναντι από την εταιρία του. Έχουν περάσει ήδη είκοσι λεπτά. Κοιτάζω για πολλοστή φορά το ρολόι στον καρπό μου. Η υπομονή μου αρχίζει να εξαντλείται. Κοιτάζω και το ρολόι του μαγαζιού, μήπως κάνω κάποιο λάθος. Όχι. Είμαι εδώ είκοσι λεπτά ακριβώς! κι αυτός δεν έχει φανεί. Δεν καταλαβαίνω, καψόνι μου κάνει; γι' αυτό με κάλεσε; για να με εξοργίσει;

«Συγγνώμη που άργησα αγόρι μου.» Γυρίζω απότομα το κεφάλι, την στιγμή που ακούω την φωνή του κοντά μου.
«Έτυχε κάτι έκτακτο, όμως όλα είναι καλά τώρα.» Μου εξηγεί, ενώ δεν του ζήτησα καν τον λόγω. Τέλος πάντων.

«Ήμουν έτοιμος να φύγω.» Εξομολογούμαι ενώ τον παρακολουθώ να κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου.

«Ευτυχώς που δεν το έκανες.» Το λέει με τέτοια ελπίδα, που σχεδόν αισθάνομαι ένοχος για την κουβέντα που ξεστόμισα.

Χαμηλώνω επίτηδες το βλέμμα στον καφέ μου.
«Λοιπόν, ακούω. Τι με ήθελες;» Η φωνή μου βγαίνει ψυχρή, χωρίς να το κάνω όμως επίτηδες.

«Αρχικά πες μου πως είσαι; πως τα πας με το γραφείο;» Ρωτάει ενώ την ίδια στιγμή καταφτάνει και η σερβιτόρα στο τραπέζι μας.
«Ένα καπουτσίνο μέτριο παρακαλώ.» Της λέει, και εκείνη με ένα νεύμα του κεφαλιού της φεύγει πάλι.

«Καλά. Όσο πάμε κι ανεβαίνουμε.» Του αποκαλύπτω, χωρίς όμως κάποιο ίχνος έπαρσης.

«Χαίρομαι που το ακούω.» Λέει έχοντας μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο του, σα να προετοιμάζεται να πει κάτι, αλλά διστάζει.
«Η μαμά σου; πως είναι;» Ρωτάει.

Ρουθουνίζω.
«Σε ενδιαφέρει όντως να μάθεις; η κάνεις απλά μια τυπική ερώτηση;» Μου είναι αδύνατο να κρύψω την ειρωνεία από τον τόνο μου.

Τον παρακολουθώ να ξεφυσά με παραίτηση ενώ ταυτόχρονα κλείνει τα βλέφαρά του.
«Σταμάτα επιτέλους να με αντιμετωπίζεις σα να μαι εγκληματίας. Για όνομα του θεού Βίκτωρα, πατέρας σου είμαι!» Η τελευταία του πρόταση βγήκε με αρκετή αγανάκτηση. Σχεδόν με έκανε να νιώσω ενοχές, ξανά!

Τρίβω το αξύριστο πιγούνι μου, προσπαθώντας να αποφύγω την ματιά του.
«Καλά είναι.» Απαντάω αδιάφορα.

Τον ακούω να ξεφυσά πριν συνεχίσει.
«Πρέπει επιτέλους να το διορθώσουμε αυτό το μεταξύ μας. Δεν γίνεται κάθε φορά που προσπαθώ να σε πλησιάσω να μου συμπεριφέρεσαι λες και είμαι εχθρός σου.» Κατεβάζω το κεφάλι, νιώθοντας κενός από λέξεις. Δεν νομίζω πως έχω να πω κάτι επάνω σε αυτό. Μάλλον το αντίθετο.