Σε απόσταση ασφαλείας

Για μια τελευταία φορά

Από την πλευρά του συγγραφέα.

Η κοπέλα βηματίζει διστακτικά ως το τραπέζι του. Εκείνος σηκώνει έκπληκτος αλλά και ευτυχισμένος το βλέμμα του επάνω της.

«Ήρθες.» Αναγγέλλει δύσπιστος.

Εκείνη του χαμογελάει.
«Ναι, ήρθα τελικά.» Αποκρίνεται.

Ο Βίκτωρας απλώνει το χέρι, δείχνοντας την καρέκλα απέναντι του.
«Κάθισε.» Την παροτρύνει.

Η σερβιτόρα έρχεται γρήγορα στο τραπέζι, παίρνοντας την παραγγελία της Άννας, και μετά εξαφανίζεται.

«Ομολογώ πως.... με εξέπληξες ευχάριστα που ήρθες.» Της αποκαλύπτει, με ένα δειλό χαμόγελο στα χείλη του.

Ήταν χαρούμενος. Έστω και για λίγο, την είχε απέναντι του, μονάχα για τον εαυτό του. Αυτή ήταν η ικανοποίηση του, να παίρνει μερικές ανάσες ευτυχίας από την παρουσία της και μετά να βυθίζεται πάλι στην θλίψη του.

«Πως είσαι;» Τολμά να την ρωτήσει.

Δεν ήθελε να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση. Ίσως το πρόσωπο της να το του το μαρτυρούσε κιόλας.

«Εσύ πως είσαι;» Αντιγυρίζει με μια άλλη ερώτηση.

«Χωρίς εσένα;» Ένα ειρωνικό χαμόγελο εμφανίζεται για δευτερόλεπτα στα χείλη του, και μετά σοβαρεύει ξανά.
«Χαμένος.» Απαντάει σιγανά.

Τα βλέμματα τους συναντώνται. Σκούρα καστανά που βυθίζονται μέσα στα γκρίζα δικά της.

Είχαν τόσα πολλά να πουν μέσα στην σιωπή τους, τόσα τα παράπονα που δεν χωρούσαν σε λέξεις. Ήθελε να της αποκαλύψει ότι όλες αυτές οι μέρες μακριά της, ήταν σκέτο μαρτύριο. Ότι πονούσε όλο του το κορμί με την απουσία της.

Κι εκείνη ήθελε να του πει πως δεν άντεχε την τόση χαρά γύρω της. Άνθρωποι να της εύχονται τα καλύτερα, να την επικροτούν για την επιλογή της, κι άλλοι να την κρίνουν αρνητικά που παντρεύεται έναν τόσο μεγαλύτερο άντρα από αυτήν.

Η ζωή είχε γίνει ανυπόφορη και για τους δύο. Μα κανένας δεν τολμά να μαρτυρήσει την αλήθεια, από φόβο μήπως και παρασυρθούν πάλι.

«Σκοπεύω να φύγω.» Της ανακοινώνει εντέλει.

Η κοπέλα συνοφρυώνεται.
«Που;» Ρωτάει σοκαρισμένη.

«Στην Ρόδο. Έκλεισα ήδη το εισιτήριο μου.» Της αποκαλύπτει, παίρνοντας την κούπα με τον καφέ του, ώστε να πιει λίγο.