Σε απόσταση ασφαλείας

Είσαι κάφρος

Από την πλευρά του Βίκτωρα.

Το κλίμα στο τραπέζι είναι αρκετά περίεργο. Ο πατέρας μου δείχνει ευδιάθετος, ρίχνοντας κάποιες ερωτήσεις στην Νατάσα, κι αυτή του απαντάει με χαρά. Σίγουρα αισθάνεται ευτυχισμένη που την πήρα μαζί μου. Μάλλον ένιωσε ότι έχει κάποια αξία στα μάτια μου.

Το βλέμμα μου εστιάζει συνεχώς επάνω της. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά το κάνω! και δεν αισθάνομαι καθόλου τύψεις.

Εκείνη με αποφεύγει, όπως είναι φυσικό, δίνοντας περισσότερη προσοχή στο πιάτο με τα κρουασανάκια.

«Είστε απίστευτος άνθρωπος, κύριε Χατζή!» Ακούω την Νατάσα να δηλώνει μέσα από τα χαχανητά της.

«Δεν μου είπες Νατάσα, εργάζεσαι πουθενά;» Την ρωτάει εκείνος.

«Φυσικά! είμαι φαρμακοποιός.» Ο πατέρας μου ενθουσιάζεται με αυτή την πληροφορία.

Στρέφω ξανά την προσοχή μου στην Άννα. Μοιάζει χαμένη τώρα. Τα δάχτυλα της σχηματίζουν αόρατους κύκλους επάνω στο τραπέζι, ενώ με το άλλο χέρι στηρίζει το κεφάλι της. Σίγουρα δεν θέλει να βρίσκεται εδώ πέρα. Ούτε και γω θέλω.

«Άννα μου;» Βλέπω το χέρι του να ακουμπά επάνω στο δικό της.

Εκείνη, σαν να ξύπνησε από την κίνηση του, σηκώνει κατευθείαν το κεφάλι της και τον κοιτάει.

«Τι;» Ρωτάει αφηρημένα.

«Είσαι καλά; μήπως θες να πας επάνω να ξεκουραστείς λιγάκι;» Της προτείνει με το χέρι του να μετακινείται στην πλάτη της.

Δεν ξέρω από που πηγάζει τώρα αυτό, αλλά αισθάνομαι έναν χείμαρρο να χτυπάει το στήθος μου. Ένα συναίσθημα που δεν έχω ξανά νιώσει, και ούτε μπορώ να το αναγνωρίσω πλήρως.

«Μάλλον έχεις δίκιο.» Παραδέχεται τελικά, χαρίζοντας του ένα απαλό χαμόγελο.

Άραγε της έχει πει πως το χαμόγελο την κάνει ακόμα πιο γλυκιά απ' ότι ήδη είναι;

Την παρακολουθώ να σηκώνεται από την καρέκλα, αλλά γρήγορα ξανά κάθεται, σφαλίζοντας τα βλέφαρά.

«Άννα;» Η φωνή του πατέρα μου βγαίνει ανήσυχη την στιγμή που γραπώνει το χέρι της.

Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά, τόσο που ο ήχος φτάνει στα αυτιά μου.

«Είσαι καλά;» Την ρωτάει.

«Ναι. Απλά μια ζαλάδα, τίποτα το σημαντικό.»