Σε απόσταση ασφαλείας

Εσύ προσφέρεις

Περπατάω στον διάδρομο της εταιρείας, με τα τακούνια μου να ηχούν δυναμικά στον χώρο. Σήμερα το μυαλό μου είναι λιγάκι αφηρημένο, λόγω του χθεσινού συμβάντος. Ακόμα δεν μπορώ να δικαιολογήσω το δώρο του Βίκτωρα. Η αφιέρωση του είναι ακόμα καθαρά χαραγμένη στο μυαλό μου. Ένα απαλό χαμόγελο στραβώνει τις άκρες των χειλιών μου προς τα πάνω. Δεν περίμενα ο γιος του Αλέξανδρου να είναι ένας βιβλιοφάγος.

Μόλις πάω να λυγίσω το χερούλι της πόρτας μου, ο Αλέξανδρος ξεπροβάλει ξαφνικά από το γραφείο του.
«Είσαι έτοιμη;» Με ρωτάει.

Τα φρύδια μου σμίγουν.
«Για ποιο πράγμα;» Αναρωτιέμαι.

«Δεν είπαμε ότι σήμερα θα σε βγάλω για φαγητό;» Μου λέει, γέρνοντας το κεφάλι του στο πλάι.

Σωστά! επειδή δεν μπόρεσε να με βγάλει χθες. Πω πω, το ξέχασα τελείως!
«Τι αφηρημένη που είμαι.» Λέω ενώ καλύπτω το μέτωπο με την παλάμη μου.

Αισθάνομαι άσχημα που το ξέχασα, επειδή είχα άλλα πράγματα να απασχολούν το μυαλό μου.

Ο Αλέξανδρος ακουμπάει τα χέρια τους στους ώμους μου, τρίβοντας τους τρυφερά.
«Δε πειράζει κορίτσι μου. Σου έχω αναθέσει τόσα πολλά εδώ μέσα για να προλάβεις να σκεφτείς κι άλλα.» Μου λέει μαλακά, θέλοντας να ελαφρύνει το κλίμα. Το μόνο όμως που πετυχαίνει, είναι να με κάνει να αισθανθώ ακόμα πιο άσχημα.

«Τέλος πάντων, πάμε;» Αποφασίζω να αλλάξω θέμα.

Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.
«Ναι, πάμε.» Αποκρίνεται ενώ ακουμπάει την παλάμη του στην πλάτη μου.

Περπατάμε μαζί ως το ασανσέρ, με το σώμα μου να έχει μουδιάσει.

________________________________

Παρακολουθώ τον Αλέξανδρο να παίρνει το μπουκάλι με το κρασί και να σερβίρει το κόκκινο υγρό στα ποτήρια μας. Η εικόνα του Βίκτωρα έρχεται απρόσκλητη στο μυαλό μου.

Το γεύμα μας, ο τρόπος που μου μιλούσε, η αμηχανία του, τα μετρημένα χαμόγελα του.

Ισιώνω την πλάτη, ανοιγοκλείνοντας παράλληλα τα βλέφαρά.
«Στην υγειά σου, εορτάζουσα.» Λέει σηκώνοντας το ποτήρι του προς το μέρος μου.

Αντιγράφω την κίνηση του, με ένα χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη μου.
«Σ' ευχαριστώ για το υπέροχο δείπνο.» Λέω ενώ τσουγκρίζω το ποτήρι μου με το δικό του.

Ένα χαμογελάκι εμφανίζεται στο γοητευτικά ώριμο πρόσωπο του.
«Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για σένα.» Η διάθεση του είναι ερωτική. Δυστυχώς όμως δεν αισθάνομαι το ίδιο.