Από την πλευρά του Βίκτωρα.
Οι μέρες για τον γάμο πλησιάζουν. Αισθάνομαι τα πάντα γύρω μου να καταρρέουν, κι εγώ στέκομαι ακίνητος σε μια γωνιά, να τα παρακολουθώ όλα με απάθεια, σα να μην τα ζω εγώ, σαν να μην είμαι εγώ αυτός.
Είμαι αδύναμος πλέον να εκφράσω οποιαδήποτε άποψη. Η Θεώνη μου ζήτησε να μείνω μακριά της. Δεν ήξερα πόσο δύσκολο θα είναι όταν συμφώνησα.
Ο Θωμάς έρχεται κοντά μου, χτυπώντας τον ώμο μου.
«Τι κοιτάς με τόσο ενδιαφέρον;» Ρωτάει, κοιτάζοντας κι αυτός έξω από το παράθυρο.«Τίποτα.» Απαντάω ενώ γυρίζω από την άλλη για να απομακρυνθώ.
«Σε πόσες ημέρες παντρεύεται ο πατέρας σου;» Κοντοστέκομαι μόλις ακούω την ερώτηση.
«Περίπου μια βδομάδα έμεινε.» Δεν έχω το κουράγιο ούτε να νευριάσω πια.
Δεν με θυμάμαι ποτέ έτσι στο παρελθόν. Κοντεύω να γίνω ένα με το πάτωμα από την απελπισία μου. Γαμώτο, τι τρέχει επιτέλους με μένα; Δεν τρώω, δεν βγαίνω, δεν έχω όρεξη να ζήσω.
Ο χρόνος μου έχει σταματήσει εκεί, στην στιγμή που η Θεώνη μου ζήτησε να μείνω μακριά από την Άννα. Το βλέμμα που μου έριξε.... ήταν απλά η αιτία για να πεθάνω εκείνη τη στιγμή.
«Δεν θέλω να είμαι εδώ όταν θα παντρευτούν.» Του εξομολογούμαι.
Ακούω ένα ειρωνικό επιφώνημα από μεριάς του.
«Τόσο πολύ σε ενοχλεί που ο πατέρας σου θα παντρευτεί μια μικρότερη;» Με ρωτάει όλο υπονοούμενα.Κάθομαι στην καρέκλα μου, αδιαφορώντας πλήρως για το σχόλιο του.
«Σκέφτομαι να φύγω, Θωμά.» Του ανακοινώνω κάτι εντελώς αυθόρμητο, που δεν έχω προλάβει να το επεξεργαστώ καν μέσα στο μυαλό μου.
«Να πας που; διακοπές;» Με ρωτάει, συνεχίζοντας το πείραγμα.
Στρέφω το βλέμμα μου επάνω του.
«Σκέφτομαι να φύγω μόνιμα από εδώ.» Λέω πιο ξεκάθαρα.Αμέσως η έκφραση του σοβαρεύει.
«Βίκτωρα, κόψε τις πλάκες, εντάξει;» Μου ζητάει ενώ κατευθύνεται προς την δική του έδρα.«Δεν κάνω πλάκα.» Επιμένω, με το ίδιο ανέκφραστο πρόσωπο.
«Όντως σκέφτομαι να πάω κάπου αλλού, να ζήσω κάπου αλλού. Εδώ πέρα.... δε με χωράει πια ο τόπος.» Λέω ανασηκώνοντας αθώα τους ώμους μου.Ξέρω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι αν μείνω, θα κάνω την βλακεία και θα την ξαναδώ πολλές φορές ακόμη. Θα γίνω η αιτία να καταστραφεί ξανά ο πατέρας μου, και δεν το θέλω αυτό.
YOU ARE READING
Σε απόσταση ασφαλείας
Romance«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...