Σε απόσταση ασφαλείας

Κοπέλα του Βίκτωρα;

Από την πλευρά της Άννας.

Ξεκλειδώνω και μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο, με τον υπάλληλο να κουβαλάει τις βαλίτσες μας.

«Ευχαριστούμε.» Λέει ο Αλέξανδρος ενώ βγάζει το πορτοφόλι από την τσέπη του παντελονιού του.

Πηγαίνω με αργά βήματα προς το μεγάλο παράθυρο του δωματίου. Θεέ μου, η θέα από εδώ είναι μαγευτική! Θα μπορούσα να στήσω μια καρέκλα εδώ και να χαζεύω με τις ώρες. Ποιες ώρες; με τις μέρες!

Ξαφνικά αισθάνομαι τα χέρια του να τυλίγουν την μέση μου
«Σου αρέσει εδώ;» Με ρωτάει σιγανά.

Κουρνιάζω στην αγκαλιά του, ενώνοντας την πλάτη μου με το στήθος του.
«Είναι υπέροχα Αλέξανδρε. Σ' ευχαριστώ.» Μουρμουρίζω καταπίνοντας με τα μάτια μου την θέα.

«Είσαι κουρασμένη;» Με ρωτάει.

«Όχι αρκετά για να μην κάνω μια βουτιά στην θάλασσα.» Απαντάω ενώ περιστρέφομαι στην αγκαλιά του, αντικρίζοντας το πρόσωπο του.
«Εσύ; είσαι κουρασμένος;» Αναρωτιέμαι χαϊδεύοντας παράλληλα τους ώμους του.

«Λιγάκι. Η αλήθεια είναι πως τον χρειάζομαι έναν υπνάκο.» Ναι, το καταλαβαίνω. Οδηγούσε από νωρίς το πρωί, και είμαστε με λίγες ώρες ύπνο.

«Μείνε εδώ τότε. Εγώ θα κατέβω στην παραλία να κάνω ένα μπάνιο.» Τον ενημερώνω με το χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη μου.

Με φιλάει πεταχτά στο στόμα.
«Εντάξει κορίτσι μου. Να περάσεις καλά.» Λέει και μετά με αφήνει από την αγκαλιά του.

_______________________________

Κατεβαίνω στην παραλία, κρατώντας μια τσάντα με τα απαραίτητα στον ώμο μου. Σήμερα είναι μια καυτή μέρα, οπότε επιβάλλεται μια βουτιά στην θάλασσα!

Απλώνω την πετσέτα μου στην ξαπλώστρα και μετά βγάζω το αντηλιακό από την τσάντα. Έχει αρκετό κόσμο.

Τρίβω την κρέμα επάνω μου, με τις σκέψεις να με έχουν εγκαταλείψει. Τις είχα ανάγκη αυτές τις διακοπές, περισσότερο απ' ότι νομίζω κιόλας. Ήθελα να τα βρω λιγάκι με τον εαυτό μου, να επανέλθω στην λογική Άννα. Τα λόγια που αντάλλαξα μαζί του.... με έβγαλαν εκτός ισορροπίας.

Το να είμαι σε τόσο μακρινή απόσταση από τον Βίκτωρα, με κάνει να αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής. Δεν έχει δύναμη εδώ, δεν μπορεί να με επηρεάσει με τις λέξεις του, ούτε με εκείνο το σκοτεινό του βλέμμα.... που όμως είναι τόσο έντονα χαραγμένο πια στην μνήμη μου.