Σε απόσταση ασφαλείας

Μην τον παντρευτείς

Από την πλευρά της Άννας.

Ο Αλέξανδρος σταματάει το αυτοκίνητο έξω από την πολυκατοικία μου.
«Να 'μαστε πάλι πίσω λοιπόν.» Λέει με μια δόση θλίψης στην φωνή του.

Κοιτάζω σχεδόν τρομοκρατημένη το κτίριο. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να μιλήσω στην Ζωή. Χρειάζομαι κάποιον να με συμβουλεύσει, κάποιον με καθαρό μυαλό.

«Σ' ευχαριστώ, Αλέξανδρε.» Λέω, έτοιμη να φύγω από το αυτοκίνητό.

Ξαφνικά πιάνει το χέρι μου και το φιλάει.
«Εγώ σ' ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο ταξίδι.» Εκφράζει την ευγνωμοσύνη του, με το πιο γλυκό του χαμόγελο.

Όταν μου συμπεριφέρεται τόσο καλά, αισθάνομαι όλα τα βάρη του κόσμου να με πλακώνουν. Είμαι απαίσια. Έφυγα και δεν μπόρεσα να τον συναντήσω ούτε για ένα λεπτό! Δεν τον είδα πουθενά, δεν είχα την δυνατότητα να του μιλήσω.

«Αυτές οι μέρες στην Εύβοια ήταν οι καλύτερες της ζωής μου.» Προσθέτει.

Του χαμογελάω αμήχανα.
«Και για μένα ήταν.... πολύ όμορφα.» Πόσο πιο τραγικά μπορούν να γίνουν τα πράγματα ανάμεσα μας άραγε;

«Χαίρομαι κιόλας που... αρχίσαμε να επικοινωνούμε με τον Βίκτωρα.» Τώρα απλά θέλει να με σκοτώσει με τις λέξεις του. Τον παρακολουθώ να χαϊδεύει αφηρημένα το χέρι μου.
«Πίστευα ότι δεν θα έπαιρνε καλά την πρόταση γάμου. Ότι θα έκανε σκηνή σε ολόκληρο το ξενοδοχείο, και μετά...» Κάνει παύση, δείχνοντας να μη θέλει να το συνεχίσει.

Συγκρατώ έναν κόμπο στον λαιμό μου. Πόσο εύκολα μπορείς να μετατρέψεις την αγάπη σε μίσος;

«Κάνε μου μια χάρη, μην έρθεις για δύο μέρες στην εταιρία. Πάρε ένα ρεπό, δώρο από μένα.» Μου προτείνει.

Τον κοιτάζω κατσουφιασμένη.
«Δεν νομίζω ότι μπορώ να λείψω. Σίγουρα μαζεύτηκαν πολλά τώρα στο γραφείο.» Θέλω να δώσω την ευκαιρία στον Βίκτωρα να με πλησιάσει κάπως, και ο μόνος τρόπος είναι η εταιρεία.

«Μην ανησυχείς, θα τα καταφέρω μια χαρά και μόνος μου. Εσύ μείνε λίγο στο σπίτι, ξεκουράσου, και μετά μπορείς να επιστρέψεις. Άλλωστε ξέρεις ότι στο γραφείο η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ.» Προσθέτει χιουμοριστικά στο τέλος.

Αναστενάζω. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να μείνω στο σπίτι μου. Ίσως όμως πρέπει, για να σκεφτώ καθαρά.

«Θα τα πούμε σε δύο μέρες λοιπόν.» Συμφωνώ και μετά κάνω να ανοίξω την πόρτα του αμαξιού.