Σε απόσταση ασφαλείας

Τι άλλαξε;

Ανοίγω διστακτικά τα βλέφαρά μου. Έχει ξημερώσει, αλλά το κεφάλι μου είναι αρκετά βαρύ. Σίγουρα λόγω έλλειψης ύπνου. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά εχθές το βράδυ, ακόμη και μετά από την συζήτηση μας με τον Αλέξανδρο.

Τώρα που τον σκέφτηκα, στρέφω το κεφάλι στο πλάι. Εκπλήσσομαι που δεν τον βλέπω δίπλα μου.

Ανακάθομαι στους αγκώνες μου, αφουγκράζοντας το νερό που τρέχει στο μπάνιο. Σίγουρα κάνει το πρωινό του ντους.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι, βαδίζοντας προς το μπάνιο.
«Καλημέρα.» Λέω μόλις ανοίγω την πόρτα.

«Αγάπη μου; ξύπνησες;» Ρωτάει καθώς σπρώχνει το τζάμι στην άκρη, ώστε να με κοιτάξει.

«Μόλις.» Απαντάω, γυρίζοντας του την πλάτη.

Λοιπόν, τώρα ξεκινάει η πρωινή ρουτίνα. Πλύσιμο προσώπου και δοντιών. Παίρνω την οδοντόβουρτσα μου από το ποτήρι.

Ξαφνικά όμως ακούγεται ένα χτύπημα απέξω.
«Περιμένουμε κανέναν;» Αναρωτιέμαι αυθόρμητα.

«Μπορεί να είναι ο Βίκτωρας.» Λέει με άνεση ο Αλέξανδρος.

Παίρνω μια απότομη εισπνοή.
«Πάω να ανοίξω.» Μιας κι αυτός δεν μπορεί.

Αφήνω την οδοντόβουρτσα στην προηγούμενη της θέση και μετά τρέχω μέχρι την είσοδο της σουίτας.

Εισπνέω, εκπνέω, και μετά ανοίγω την πόρτα. Τα μάτια μου έρχονται αμέσως σε επαφή με τα καστανά δικά του.

«Καλημέρα.» Λέω πρώτη.

«Καλημέρα.» Αποκρίνεται, φανερά αμήχανος.

Σίγουρα η χθεσινή ένταση ανάμεσα μας έχει κάπως.... χαθεί, αλλά τώρα έχει μείνει το κενό, και το κενό προκαλεί αμηχανία.

Τον παρακολουθώ να ακουμπάει τον ώμο του στο κούφωμα της πόρτας, χωρίς να παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Μπορώ να δω την εσωτερική του πάλη για κάτι που ούτε εγώ η ίδια καταλαβαίνω.

«Τι;» Τον ρωτάω εντέλει, θέλοντας να σπάσω αυτήν την αμηχανία.

Εκπλήσσομαι την στιγμή που εμφανίζει ένα λευκό τριαντάφυλλο μπροστά μου.

«Το έκοψα και.... είπα να σου το φέρω.» Εξηγεί, ανασηκώνοντας αμήχανα τους ώμους του.

Παίρνω διστακτικά το λουλούδι από το χέρι του, με τα μάτια μου ελαφρώς γουρλωμένα.

«Ε... σε ευχαριστώ.» Δεν ξέρω και τι άλλο να πω. Σίγουρα ήταν περίεργη αυτή του η χειρονομία. Ιδιαίτερα μετά τον χθεσινό καβγά μεταξύ μας.