Σε απόσταση ασφαλείας

Οι προετοιμασίες

Μετά από μία εβδομάδα.

«Αυτά εδώ θα είναι υπέροχα για να τα στολίσουμε στον κήπο, ε;» Με ρωτάει η Θεώνη, γεμάτη ενθουσιασμό.

«Ναι.» Απαντάω ξερά.

Δεν είχα καμία όρεξη για όλα αυτά, όμως η Θεώνη επέμενε ότι χρειάζεται να τα κάνουμε τώρα. Ίσως κατάλαβε ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

Κλείνει το βιβλίο, κοιτάζοντας με προσεκτικά.
«Άννα, τι σου συμβαίνει κορίτσι μου;» Με ρωτάει σοβαρά. Στρέφω επίτηδες το βλέμμα μου αλλού.
«Άλλες θα πετούσαν στην θέση σου. Εντάξει, μπορεί ο γάμος να είναι πολιτικός, αλλά και πάλι είναι γάμος!» Μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα μου.

Πιέζομαι που δεν μπορώ να της μιλήσω. Είναι καλή γυναίκα, με κατανόηση, αλλά πως μπορώ να της πω ότι κοιμήθηκα με τον γιο του Αλέξανδρου; ότι με παρακαλάει να αναβάλω τον γάμο για να φύγουμε μαζί;

Χωρίς να το καταλάβω, βάζω τα κλάματα, επιτρέποντας στον εαυτό μου να ξεσπάσει όλη την πίεση των τελευταίων ημερών.

«Άννα μου;» Προφέρει μαλακά, χαϊδεύοντας καθησυχαστικά τα μαλλιά μου.

«Συγγνώμη, Θεώνη. Συγγνώμη.» Δεν ξέρω γιατί της το λέω αυτό. Άλλος είναι που πρέπει να το ακούσει.

«Σώπα κοριτσάκι μου, σώπα.» Με παροτρύνει, τραβώντας με στην αγκαλιά της.

Δεν διστάζω. Την σφίγγω όσο περισσότερο μπορώ. Δεν είχα ιδέα τελικά πόση ανάγκη έχω αυτήν την αγκαλιά. Η μάνα μου δεν είναι εδώ, και ντρέπομαι μονάχα στην ιδέα να της πω τι έχω κάνει. Από τότε που έπαθε την κατάθλιψη, είναι απούσα από την προσωπική μου ζωή. Δεν με έχει συμβουλεύσει σαν μάνα ως τώρα, δεν μπόρεσε να με προστατεύσει. Μόνη μου έμαθα ότι έμαθα μέχρι σήμερα.

Ένα κομμάτι μου την καταλαβαίνει, και αισθάνεται συμπόνια, ενώ ένα άλλο την κατηγορεί για όλα όσα μου συνέβησαν μέχρι σήμερα.

Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Νιώθω τόσο μπερδεμένη, τόσο άδεια. Τα κάνω όλα μηχανικά, χωρίς να νοιάζομαι για τις συνέπειες. Ετοιμάζομαι να παντρευτώ και δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα καλά καλά.

«Ηρέμησε παιδί μου, και πες μου, τι σου συμβαίνει;» Με ρωτάει στοργικά, όπως μια μάνα στο παιδί της.

Τραβιέμαι πίσω, με εκείνην να διώχνει τα μαλλιά από το πρόσωπο μου.
«Θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω, αλλά δεν μπορώ.» Της απαντάω.

Σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια μου, και τότε παρατηρώ ότι κλαίει κι εκείνη μαζί μου.