Από την πλευρά της Άννας.
«Και πότε λέτε να φύγετε;» Με ρωτάει η Ζωή από το τηλέφωνο.
Έχω περάσει όλο μου το απόγευμα μπροστά από την ντουλάπα μου, να διαλέγω και να συμμαζεύω τα ρούχα μου για το ταξίδι.
«Μεθαύριο. Η αλήθεια είναι πως το χρειαζόμουν αυτό το ταξίδι.» Της εξομολογούμαι, αφήνοντας μερικά μπλουζάκια μέσα στην βαλίτσα.
«Ακόμα δεν μου είπες τι συνέβη με τον γιο του Αλέξανδρου στο μπαράκι.» Κοκαλώνω μόλις ακούω τα λόγια της. Ναι, δεν πρόλαβα να της εξηγήσω. Έφυγα σαν κυνηγημένη.
Αφήνω μια ανάσα παραίτησης.
«Δεν έχει σημασία.» Απαντάω, παίρνοντας το καλό μου το τζιν από το συρτάρι.«Ελπίζω πάντως αυτό το ταξίδι να σε χαλαρώσει. Μακάρι να πήγαινα και γω ταξίδι.» Λέει με παράπονο στην φωνή της.
Μια ιδέα ξεπηδά ξαφνικά από το μυαλό μου. Κι αν της πρότεινα να έρθει μαζί μας; αν το έλεγα και στον Αλέξανδρο; Σίγουρα θα συμφωνούσε με την ιδέα μου.
Όμως δεν ξέρω αν θα ένιωθε άνετα με δύο γυναίκες, και πόσο μάλλον την κολλητή μου, που.... την έχει δει μονάχα δύο ή τρεις φορές. Μπα, δεν είναι καλή ιδέα. Ίσως κάποια άλλη φορά να ταξιδέψουμε μόνες, ίσως στα Κύθηρα.
«Άννα; το έκλεισες;» Η ερώτηση της με αφυπνίζει γρήγορα από τις ονειρικές μου σκέψεις.
«Εδώ είμαι.» Την ενημερώνω, παίρνοντας και τα υπόλοιπα ρούχα μου.
«Για μια στιγμή νόμιζα ότι μιλούσα μόνη μου!» Παραπονιέται, κάνοντας με να γελάσω.
________________________________
Το επόμενο πρωί βρίσκομαι από νωρίς στην εταιρία. Για άλλη μια φορά επικρατεί ένα χάος εδώ μέσα. Προσπαθώ να μην γκρινιάζω όμως, επειδή σε λίγες μέρες θα βρίσκομαι πολύ μακριά από εδώ. Μακριά από υποχρεώσεις, έγνοιες, και πάνω απ' όλα.... από εκείνον!
Ίσως είναι το πιο ισχυρό μου κίνητρο για να ξεφύγω.
Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου. Αμέσως το παίρνω από την έδρα, χωρίς να ελέγξω την οθόνη.
«Ναι;» Απαντάω.«Όλα είναι έτοιμα για το ταξίδι μας. Αύριο το πρωί ξεκινάμε για Εύβοια!» Ο Αλέξανδρος ακούγεται πολύ ενθουσιασμένος από την άλλη γραμμή.
Ένα τρυφερό χαμόγελο απλώνεται σιγά σιγά στα χείλη μου.
«Υπέροχα. Ανυπομονώ.» Λέω με απόλυτη ειλικρίνεια.
YOU ARE READING
Σε απόσταση ασφαλείας
Romance«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...