Τρώμε σε ένα σχετικά ήρεμο περιβάλλον. Ο Βίκτωρας δεν δείχνει το ίδιο τσιτωμένος με πριν, και το δικό μου άγχος νομίζω ότι έχει καταλαγιάσει. Ο Αλέξανδρος μας παρακολουθεί συχνά, θέλοντας να σιγουρευτεί πως όλα κυλούν σωστά.
Που και που ανταλλάσουμε κλεφτές ματιές, με μένα να προσπαθώ να τον καθησυχάσω. Φαίνεται να πιάνει προς στιγμήν.
«Δεν μου είπατε τελικά.» Πετάγεται ξαφνικά ο Βίκτωρας, προκαλώντας μας να σηκώσουμε τα μάτια επάνω του.
«Πως γνωριστήκατε;» Ρωτάει με μια υποψία ειρωνείας στον της φωνής του.
Ισιώνω την πλάτη, κοιτάζοντας προς την μεριά του Αλέξανδρου.
«Η Άννα ήρθε στην εταιρία για δουλειά, και επειδή με εντυπωσίασε, αποφάσισα να την γνωρίσω καλύτερα. Και χαίρομαι που....» Κάνει παύση, ακουμπώντας το χέρι του επάνω στο δικό μου.
«....μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία.» Συμπληρώνει την πρόταση του, με ένα τρυφερό χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη του.
Ο Αλέξανδρος είναι σίγουρα ο τέλειος άντρας, δεν μπορώ να έχω καμία αμφιβολία!
Του χαρίζω ένα από τα πιο γλυκά μου χαμόγελα, ενώ παράλληλα χαϊδεύω διακριτικά με τον αντίχειρα μου το δέρμα του.
Ο Βίκτωρας καθαρίζει τον λαιμό του, θέλοντας μάλλον να μας υπενθυμίσει την παρουσία του.
«Ρομαντική ιστορία.» Σχολιάζει, πριν χώσει το πιρούνι με την μπουκιά στο στόμα του.
Δεν μας κοιτάζει, πράγμα που μου προκαλεί ανάμεικτες σκέψεις.
«Είναι η πραγματικότητα, Βίκτωρα.» Ο πατέρας του ακούγεται λες και τον μαλώνει.
Ο Βίκτωρας αφήνει το πιρούνι του να πέσει στο πιάτο, προκαλώντας έναν ενοχλητικό κρότο.
«Δε νομίζεις ότι παρατράβηξε το αστείο;» Ο φόβος με κατακλύζει καθώς ακούω τα λόγια του.
Την περίμενα αυτήν την έκρηξη, αλλά πίστεψα για μια στιγμή ότι την είχαμε αποφύγει.
«Μην προκαλέσεις φασαρία.» Σχεδόν τον εκλιπαρεί ο Αλέξανδρος.
«Δεν είχα σκοπό να σας το χαλάσω.» Αποκρίνεται καθώς πετάει την πετσέτα του με θυμό επάνω στο τραπέζι. Έπειτα σηκώνεται από την θέση του, δείχνοντας απόλυτα αποφασισμένος.
«Καλή συνέχεια.» Μας εύχεται ξερά και μετά κατευθύνεται προς τον διάδρομο.
Παρακολουθώ τον Αλέξανδρο να σφίγγει την γροθιά του κοντά στα χείλη του.
«Μην θυμώνεις μαζί του.» Η φωνή μου ακούγεται χαμηλή, ίσως και φοβισμένη.
Το βλέμμα του Αλέξανδρου δείχνει άγριο ξαφνικά. Δεν με έχει κοιτάξει ποτέ ξανά έτσι.
«Είναι συμπεριφορά αυτή;» Πετάει, ανεμίζοντας και τα δύο του χέρια, ως ένδειξη αγανάκτησης.
VOUS LISEZ
Σε απόσταση ασφαλείας
Roman d'amour«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...
