Ο μπάρμαν μας γεμίζει άλλη μια γύρα με σφηνάκια. Ο Βίκτωρας μου χαμογελάει μεθυσμένα, και έχω το προαίσθημα ότι το ίδιο του χαμογελάω κι εγώ αυτή τη στιγμή.
«Στην υγειά μας!» Λέει και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας.
Δεν ξέρω πόσα ποτά έχουμε κατεβάσει, ούτε τι ώρα είναι, πάντως έχω ηρεμήσει κατά πάρα πολύ δίπλα του, και ομολογώ πως έχω αρχίσει να περνάω πολύ ωραία μαζί του.
«Πάντως, δεν περίμενα να είσαι τόσο καλή παρέα.» Του το εξομολογούμαι, μιας και δεν σκέφτομαι και πολύ καθαρά τώρα πια.
«Τότε μάλλον πρέπει να με μεθάς πιο συχνά.» Λέει πριν κατεβάσουμε και οι δύο μονορούφι τα σφηνάκια μας.
Αφήνω το ποτήρι κάτω, χαμογελώντας πλατιά. Πο πο, το κεφάλι μου γυρίζει.
«Μόλις μου έδωσες ιδέα!» Πετάω πειραχτικά.
Η εύθυμη ματιά του συναντά την δική μου. Ο μπάρμαν είναι εδώ μόνο για εμάς πλέον. Σίγουρα θα πρέπει να είναι πολύ αργά!
«Πο πο!» Λέει ξαφνικά ο Βίκτωρας, κλείνοντας με απόλαυση τα βλέφαρά του.
«Τι;» Αναρωτιέμαι, με το χαμόγελο να μην φεύγει από το πρόσωπο μου.
Αμέσως με κοιτάζει με ανασηκωμένα φρύδια από την έκπληξη.
«Δεν ακούς;» Αντιγυρίζει ερωτηματικά.
«Τι; την μουσική;»
«Είναι κουβανέζικη μουσική!» Μου τονίζει, λες και μόλις τον πρόσβαλα με την ερώτηση μου.
Είμαι πολύ μεθυσμένη για να δώσω σημασία στην μουσική, η σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου.
«Έλα.» Μου ζητάει ξαφνικά ενώ σηκώνεται από την θέση του.
Κατσουφιάζω.
«Που;»
«Μαζί μου, να χορέψουμε.» Μου ανακοινώνει, σαν να είναι το πιο λογικό πράγμα του κόσμου.
Γελάω μέσα στην μέθη μου.
«Βίκτωρα, μάλλον ήπιες πολύ.» Εντάξει, δεν είμαι και τόσο χαμένη ώστε να σηκωθώ και να χορέψω μαζί του.
«Κι εσύ έχεις πιει πάρα πολύ. Έλα τώρα να χορέψουμε.» Επιμένει να μου το ζητάει, πιάνοντας με ταυτόχρονα από τα χέρια.
Το αλκοόλ σίγουρα με κάνει πιο αφελή.
«Ρε Βίκτωρα....»
«Έλα! άσε τα παράπονα.» Αποκρίνεται αμέσως, τραβώντας με ως το κέντρο.
Ξεκινά να με λικνίζει στον ρυθμό της μουσικής, κρατώντας με σφιχτά από τους γοφούς. Το σώμα μου παραδόξως τον ακολουθεί, ενώ ένα χαζό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.
YOU ARE READING
Σε απόσταση ασφαλείας
Romance«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...
