Σε απόσταση ασφαλείας

Η λύση

Το ίδιο βράδυ βρισκόμαστε μαζί με τον Αλέξανδρο στο σπίτι του. Θα ήταν ανόητο να τον βάλω σε κόπο πρωί πρωί για να έρθει να με πάρει από το δικό μου σπίτι, οπότε πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε απευθείας από εδώ.

Έχω βολευτεί στον μεγάλο καναπέ του σαλονιού, χαζεύοντας τον χώρο γύρω μου. Αυτό που μου τραβάει όμως την προσοχή, είναι οι κορνίζες που βρίσκονται στολισμένες πάνω από το τζάκι.

Όλες έχουν να κάνουν με τον Βίκτωρα. Είναι κάποιες παιδικές φωτογραφίες και κάποιες από την εφηβεία του. Σίγουρα θα έμοιαζε από εκείνα τα άγρια παιδιά της γειτονιάς, με το άγριο ύφος και το λιτό ντύσιμο.

«Ορίστε και το κρασάκι μας!» Ο Αλέξανδρος επιστρέφει με δύο ποτήρια στα χέρια του.

Χαμογελάω.
«Σας ευχαριστώ, είστε πολύ καλός οικοδεσπότης!» Τον πειράζω τρυφερά, τσουγκρίζοντας το ποτήρι μου με το δικο του.

Ένα στραβό, πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.
«Ανυπομονώ να έρθει το αύριο.» Μου εξομολογείται, πριν πιει λίγο από το κρασί του.

«Κι εγώ τις περιμένω αυτές τις διακοπές.» Είναι το μοναδικό φάρμακο για να ηρεμήσω από την τρέλα των τελευταίων ημερών.

Με το ελεύθερο χέρι του χαϊδεύει το μάγουλο μου.
«Θα είμαστε μόνο εσύ.... εγώ.... και η θάλασσα!» Ακούγεται πραγματικά υπέροχο. Και μόνο που θα ακούω τα κύματα να σκάνε στην ακτή, μου φτάνει για να ηρεμώ.

Πηγαίνω λίγο πιο κοντά του, έχοντας πλέον ερωτική διάθεση.
«Αυτό θέλω.» Ψιθυρίζω με την μύτη μου να πλησιάζει τη δική του.

Χαμογελάει ενώ παράλληλα σπρώχνει τα μαλλιά μου στο πλάι, εκθέτοντας τον λαιμό μου.
«Μου έλειψες όλες αυτές τις μέρες.» Λέει σιγανά πριν σκύψει και αφήσει ένα φιλί εκεί. Το σώμα μου ανταποκρίνεται στα ζεστά του χείλη. Έχουμε μέρες να βρεθούμε ερωτικά.

Παίρνω το ποτήρι του και το αφήνω στο τραπεζάκι μαζί με το δικό μου. Έπειτα τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, ενώνοντας τα χείλη μου με τα δικά του.

Αμέσως ανταποκρίνεται, χωρίς καμία έκπληξη. Δε θα μπορούσε να κυλήσει καλύτερα η βραδιά. Και αύριο το πρωί θα φύγουμε από εδώ. Ω, ανυπομονώ τόσο πολύ γι' αυτό το ταξίδι!

Ξαφνικά τραβιέται πίσω, προκαλώντας με να τον κοιτάξω κατάματα.
«Πάμε πάνω.» Μου ζητάει χαμηλόφωνα.

Σηκώνομαι από τον καναπέ, πιάνοντας το χέρι του. Σιγά σιγά τον οδηγώ στην κρεβατοκάμαρα.